Ταξίδι στη βροχή..

Κι ύστερα ήρθε ο χειμώνας.. Κι άρχισαν οι βροχές..Κι εσύ πρέπει να αρχίσεις να κλείνεις πόρτες, παράθυρα, παντζούρια, ό,τι μπορείς για να προστατευτείς..Πρέπει όμως να αφήσεις και καμιά χαραμάδα ή έστω ένα μικρό παράθυρο από τη μια για να ακούς τη βροχή κι από την άλλη για να παίρνεις αέρα..

Κάπως έτσι δεν είναι και οι σχέσεις; Πότε άνοιξη, πότε καλοκαίρι και πότε γερός χειμώνας..Δεν χρειάζεται να έχει συνεχόμενα βροχές, αρκεί μόνο μία δυνατή να σε ταρακουνήσει και να σε δοκιμάσει.. Να δοκιμάσει την αντοχή σου, την υπομονή σου κυρίως, την θέλησή σου..

Πόσες φορές άραγε δεν έχουμε βιώσει σχέσεις που με την παραμικρή ψιχάλα τα μαζεύουμε και φεύγουμε; Και πόσες λίγες είναι αυτές οι φορές που ταρακουνιόμαστε αλλά στυλώνουμε τα πόδια και λέμε "δεν πάω πουθενά, ας γίνω μούσκεμα".

Έχει να κάνει με τις επιλογές. Επιλογές που αφορούν την διαχείριση των συναισθημάτων, να μην σε παρασύρουν σε άσχημα μονοπάτια. Επιλογές για το αν θες να προσπαθήσεις να την βγάλεις καθαρή και να δείτε μαζί ξανά την άνοιξη. Επιλογές που έχουν να κάνουν με το να ακούς τον εαυτό σου και τις επιθυμίες του και να μην τις φιμώνεις. Επιλογές που αφορούν στην προστασία σου γιατί την έχεις δώσει αυτή την υπόσχεση στον εαυτό σου και πρέπει να την τηρήσεις. Επιλογές και αποφάσεις που μπορεί να σε πάνε οπουδήποτε.

Κι όταν έχεις περάσει πολλές βροχές είσαι πιο ξεκάθαρος μέσα σου για το τι θες. Και πρέπει να το λες. Έτσι παρασύρεις και τον άλλον να μην φιμώνει τις επιθυμίες του κι έτσι να δείτε σε ποιο σημείο συμπίπτουν οι δρόμοι σας. Θέλει υπομονή φυσικά κι επιμονή. 

Όποιος σου είπε ότι οι σχέσεις είναι εύκολες μάλλον δεν προσπάθησε ποτέ του για να τις κάνει να πετύχουν..Δε ξέρω καμιά μυστική συνταγή να σου πω..Ούτε κανείς σου εγγυάται ότι θα θες πάντα με την ίδια υπομονή να συνεχίσεις.. Σημασία έχει να θέλεις. Άμα θέλεις θα βρεις τον τρόπο να το κάνεις.. Γιατί είναι δύσκολο να ακούς εσένα και να μην σε χάσεις μέσα στη βροχή.. Και να ακούς και τον άλλον συνοδοιπόρο γιατί πώς να το κάνουμε, τον νοιάζεσαι κι είστε παρεάκι στη φουρτούνα..

Μα για κοίτα..Νομίζω ότι βλέπω το ουρανιο τόξο ξανά..

Καινούρια αρχή..

Και να που έφτασε αυτή η στιγμή. Ξέρεις, αυτή η στιγμή που θυμάσαι κάποια δυσάρεστα και γελάς; Εντάξει, δεν γελάς και τόσο πολύ αλλά είναι πλέον τόσο μακριά που τα κοιτάς με ανακούφιση. Που θυμάσαι τις μέρες και κυρίως τις νύχτες αγωνίας και φόβου που πέρασες και λες "Περασμένα ξεχασμένα". Που έχεις πάρει το μάθημά σου και προσπαθείς να εφαρμόζεις τα νέα δεδομένα στην καθημερινότητα.
Καμιά φορά χρειάζεται κάτι άσχημο και ισχυρό για να σε κάνει να αλλάξεις κοσμοθεωρία. Να αλλάξεις τρόπο ζωής και κυρίως σκέψης.
Όταν τα άγχη σωματοποιούνται, όταν το παραμικρό που θα σε ενοχλήσει έχει σαν αποτέλεσμα δυσάρεστες καταστάσεις, κάθεσαι και σκέφτεσαι τις προτεραιότητές σου σ' αυτή τη ζωή. Γιατί αυτή είναι που ζεις, δεν έχει άλλη.
Και λες πρέπει να προσπαθήσω να τα βάζω στη σωστή βάση τους όλα. Φίλους που δεν σου κάνουν πια, καταστάσεις που δεν σου αρέσουν, μέρη που απλά δεν γουστάρεις να ξαναπάς.
Τι μάθημα μου έδωσε ο χρόνος που πέρασε; Ότι κάθε μέρα αξίζει να την ζεις έντονα. Τις δικαιούσαι και τις μέρες που θα ραχατιάσεις ανελέητα αλλά πρέπει να βάζεις μόνος σου το τέλος. Ότι πάντα θα υπάρχουν σχέσεις που συντηρούσες για χαζούς λόγους αλλά είναι στο χέρι σου να συναναστρέφεσαι αυτούς που πραγματικά θες και που σε θέλουν κι αυτοί.
Είναι στο χέρι σου να κάνεις την κάθε μέρα όπως την θες εσύ και να κλείσεις τα αυτιά σου σε ό,τι δεν σου αρέσει. Οι αλλαγές είναι ωραίες τελικά, αν και επώδυνες.
Είναι στο χέρι σου μέσα στη μαυρίλα να δεις το όμορφο χέρι που σου απλώνει κάποιος και να το πιάσεις για να βγεις ξανά στην επιφάνεια και να αναπνεύσεις και πάλι σαν άνθρωπος.

Ναι, ακούγεται και είναι δύσκολο να ενηλικιώνεσαι. Γιατί αυτό είναι στην ουσία. Κάποιοι το κάνουν στα 18, κάποιοι πολύ αργότερα. Σημασία δεν έχει το πότε θα γίνει αλλά να γίνει. Σημασία έχει να μην συμβαίνουν δυσάρεστα για να παίρνεις απόφαση να αλλάξεις τα κακώς κείμενα. Σημασία έχει να βλέπεις τις αδυναμίες σου, να τις παραδέχεσαι και να αλλάζεις ό,τι δεν σου κάνει.
 
Κι αν στους άλλους δεν αρέσει; Ε, τι να κάνουμε, ζούμε για μας κι όχι για τους άλλους..

Tabula rasa..

Δυο κεράκια σε μια τούρτα, αγαπημένα πρόσωπα γύρω σου και δίπλα σου, το τραγούδι των γενεθλίων ακούγεται δυνατά κι εσύ σβήνεις τα κεράκια!! Και μαζί τους σβήνεις και μια χρονιά ακόμα. Και υποδέχεσαι μια καινούρια κουβαλώντας όλες όσες πέρασαν.

Και ναι εντάξει, όταν είσαι μικρός η έννοια του χρόνου που περνάει δεν σε απασχολεί και πολύ γιατί "έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου". Και σε ερωτώ: Ποια είναι στη τελική αυτή η ζωή που είναι μπροστά μου και όχι δίπλα μου; Και πότε θα είναι δίπλα μου; Κι αν είναι πίσω μου χωρίς να το έχω καταλάβει;

Οι άνθρωποι κάνουν ορόσημα και σημεία-σταθμούς με τις ηλικίες. 'Οχι όλοι, ευτυχώς, αλλά και να μην τα θες εσύ αυτά τα όρια μπαίνουν από τους γύρω και στο τέλος πιστεύεις ότι είναι δικά σου. Και κουτάκια με το τι πρέπει να έχεις κάνει μέχρι τότε. Επαγγελματική επιτυχία, οικογένεια, παιδιά, γατιά σκυλιά προαιρετικά. Και μπλέκεσαι σε επιθυμίες και πρέπει άλλων και τα δικά σου θέλω χάνονται.

Και χάνεις και τις αυθόρμητες αντιδράσεις σε αυτά που σου συμβαίνουν. Γιατί βιάζεσαι να τα κάνεις όλα μαζί. Μην χάσεις κανένα καρέ από τη σκηνή που έχουν σκηνοθετήσει οι γύρω σου.

Η ηλικία είναι απλά ένα νούμερο. Είτε το βλέπεις είτε όχι είναι απλά ένα νούμερο και δεν πρέπει να σε απασχολεί τι νούμερο θα είναι αυτό. 'Ετσι κι αλλιώς δεν μπορείς να παρέμβεις στον χρόνο που κυλάει. Σε αυτό που έχεις τον πρώτο και τελευταίο λόγο είναι να κάνεις τον χρόνο να περνάει όμορφα, ουσιαστικά και χωρίς πίεση. Να κάνεις πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα, να φροντίζεις τον εαυτό σου με όποιον τρόπο θεωρείς καλύτερο για σένα.

Δώσε ζωή σε σχέδια που έμειναν απλά όνειρα, ζήσε σαν μικρό παιδί και κάνε την κάθε μέρα tabula rasa. Και μην φοβάσαι να κάνεις μουτζούρες γιατί έτσι ίσως να δεις και μια άλλη πλευρά σου που δεν ήξερες ή που φοβόσουν να δεις. Σου τα λέω εσένα αγαπητέ αναγνώστη για να τα ακούσω κι εγώ.. Να τα ακούσουμε όλοι και να μην κοιτάμε την ηλικία που γράφει η ταυτότητα μας αλλά να κοιτάμε την ηλικία που μας δίνει η ψυχή μας..! 

"όσο θα λάμπουνε τα βλέμματά μας θα είμαστε οι δυο μας για πάντα παιδιά
ό,τι κι αν γίνουν τα σώματά μας θα είμαστε οι δυο μας για πάντα παιδιά..!"

Ευτυχία είναι..

Αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις στιγμές που μας άλλαξαν τη ζωή..

"Αν μια στιγμή μπορεί να τα αλλάξει όλα με ένα βλέμμα, με ένα φιλί.."

Δεν βρίσκω τίτλο..#2

Εντάξει, ας το παραδεχτούμε.. Είμαστε κι εμείς που κάποτε ανυπομονούσαμε να έρθει η 14η Φεβρουαρίου. Για να φάμε την απογοήτευση του να μην βρούμε ούτε μισό ροδοπέταλο στο θρανίο από τον άγνωστο συμμαθητή Νίκο που θέλαμε. Που δεν το βρίσκαμε τελικά κι από τότε έχουμε αναπτύξει την χαζοάμυνα "εμένα δεν με εκφράζει αυτή η γιορτή, γιορτάζω κάθε μέρα" και όλες αυτές τις κλισέ εκφράσεις που ακούμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Είμαστε εμείς οι ίδιες που σήμερα θα την πούμε σε όλους σε στυλ "μα καλά δεν βαρεθήκατε κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια;" και θα συνεχίσουμε ό,τι κάνουμε, κρυφοκοιτώντας το κινητό μήπως έρθει το μνμ από τον άγνωστο Βαλεντίνο.

Αν κι εσύ τόσα χρόνια δεν έχεις λάβει ραβασάκι τούτη τη μέρα join the club αγαπητέ αναγνώστη!!Μην παραμυθιαστείς ότι είμαστε μόνο γυναίκες στο παρεάκι. Καμία σχέση. Φυσικά και δεν υπάρχει κανένας άντρας που θα παραδεχτεί ότι περιμένει ραβασάκι σήμερα, και καλά θα κάνει. Ούτε εγώ το παραδέχομαι. Και καλά κάνω.

Τώρα θα μου πεις κοτζάμ κοπέλα και περιμένεις αυτή τη μέρα; Ναι, την περιμένω. Απλά πλέον έχω καταλάβει ότι αν αγαπάς υπάρχουν πολλές μέρες να το δείξεις. Και κάθε μέρα να το δείχνεις δεν θα σου πει κανένας τίποτα.

Μεγάλο πράγμα να αγαπάς ρε παιδί μου. Και να σ' αγαπούν. Γυρνάει ο κόσμος τούμπα κι εσύ χαμογελάς. Κι είναι τόσο ωραίο να χαμογελάς και να είμαι εγώ η αιτία. Τι ζητάμε στη τελική; Έναν άνθρωπο να τον κοιτάμε στα μάτια και να λάμπουμε μαζί!Έναν άνθρωπο να χώνεσαι στην αγκαλιά του και να πηγαίνεις αλλού..Για μένα το πιο ωραίο είναι να μπορείς να αγκαλιάσεις και κάποιον άλλον πέρα από το μαξιλάρι σου τα βράδια. Αυτές οι ώρες είναι οι πιο δύσκολες όταν είσαι μόνος. Αλλά και οι πιο ωραίες γιατί μέσα στην ησυχία μπορείς να κάνεις τα όνειρά σου και να μην στα διακόψει αλλά και να μην τα εμποδίσει κανείς..! 

Όνειρα για να έρθει ξανά εκείνη η στιγμή που θα νιώθεις την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει από τον έρωτα και θα αγαπάς όλο τον κόσμο και θα θες να το φωνάξεις!!!Άσχετα αν θα το "φωνάζει" η λάμψη στο πρόσωπό σου..

Οπότε μέχρι να βρούμε αυτή την αγκαλιά μπορούμε να καλοπιάνουμε το σύμπαν. Κάποιος μου είπε πως αν θέλω κάτι να μου συμβεί θα πρέπει να συμπεριφέρομαι σαν να έχει ήδη συμβεί. 

Οπότε κι εγώ σήμερα χαμογελώ, No matter what, και είμαι έτοιμη να σκάσω από έρωτα και να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο!!!

Μίλα μου με στίχους #18

"Παράβλεψε τα λάθη μου και τα ελαττώματά μου..

Κοίτα πώς τρέμει η ανάσα μου και τ’ ακροδάχτυλά μου.."

Δεν βρίσκω τίτλο..

Κάθεσαι ήσυχα κι ωραία, πίνεις το καφεδάκι σου, κάνεις τα ωραιότατα σχέδιά σου για το μέλλον και ξαφνικά, πιάνει μια καταιγίδα και προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται.. Μια καταιγίδα που φεύγει με την ίδια ορμή που ήρθε.. Και περνάνε οι μέρες της καταιγίδας κι αρχίζει σιγά σιγά το τοπίο να μην είναι τόσο θολό..
Αναρωτιέσαι τι πραγματικά συνέβη και κυρίως γιατί συνέβη.. Γιατί πρέπει να δώσεις μια εξήγηση ώστε να πάψει ο θυμός και η θλίψη μέσα σου και να αποδεχτείς την κατάσταση που μόλις έζησες..Γιατί τα συναισθήματα σε συνεπαίρνουν κάποιες στιγμές και πας να το παίξεις θύμα αλλά πάντα θυμάσαι ότι δεν πρέπει για κανένα λόγο να είσαι θύμα..
Και κοιτάς γύρω σου.. Βλέπεις ανθρώπους χαμογελαστούς..Διόρθωση! Βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους χαμογελαστούς..Μόλις έχουν κλείσει τις ομπρέλες που κρατούσαν για να σε προστατέψουν από την καταιγίδα..Είναι βέβαια πάντα σε ετοιμότητα, προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα..Και χαμογελάς! Γιατί νιώθεις αβοήθητος αν δεν είναι γύρω σου..Και η δύναμη που σου δίνουν είναι ικανή να μετακινήσει βουνά..

Οικογένεια..Δεν είναι απλά μια λέξη που σημαίνει κάποια άτομα που τους ενώνει ένα όνομα, ένα κοινό παρελθόν, μια κοινή στέγη ίσως..όχι..
Οικογένεια είναι ένας δεσμός που την συνδέει άδολη αγάπη, προσφορά άνευ όρων και στήριξη εκεί που όλα γύρω σου γκρεμίζονται..
Οικογένεια που σου δίνει το χέρι της σε όλα..Στα εύκολα στο κρατάει για να κάνετε την βόλτα πιασμένοι, στα δύσκολα στο δίνει για να σε βοηθήσει να στηριχτείς και να σηκωθείς ξανά..
Οικογένεια που σου κρατάει συντροφιά μέχρι το ξημέρωμα από το τηλέφωνο γιατί έτσι, απόψε έχεις μοναξιές..
Οικογένεια που κλαίει με την χαρά σου και το εννοεί..
Οικογένεια που δεν νιώθει να της χρωστάς το ευχαριστώ αλλά εσύ νιώθεις ότι τους χρωστάς όλο τον κόσμο..

Σε κάνει πολύ δυνατό άνθρωπο να ξέρεις πώς ό,τι μα ό,τι κι αν σου συμβεί δεν είσαι μόνος ούτε για στιγμή! Ναι, τότε μπορείς να πάρεις βαθιά ανάσα, να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες..

Τώρα μου κρατάνε καπέλα για να μην με κάψει ο τόσο δυνατός ήλιος που ξαναβγήκε..:))