Μίλα μου με στίχους #9

Que sera, sera..

Μίλα μου με στίχους #8

Μην το πεις πουθενά

πια τα βράδια δεν κοιμάμαι

η καρδιά μου χτυπά

και φοβάμαι , ναι φοβάμαι

Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια

κάτι να μοιραστώ

και σου ζητάω βοήθεια και

ντρέπομαι γι’ αυτό

Μην το πεις πουθενά

όλα θέλω να τ’ αφήσω

σπίτι φίλους δουλειά

δίχως να κοιτάξω πίσω

Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια

κάτι να μοιραστώ

και σου ζητάω βοήθεια

και ντρέπομαι γι’ αυτό

Μην το πεις πουθενά

ΟΤΑΝ ΓΕΛΩ ΔΥΝΑΤΑ

ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΛΑΙΩ

Μην το πεις πουθενά

Πόσο να κρύβομαι πια;

Δεν αντέχω σου λέω!

Μην το πεις πουθενά

Θέλω να φύγω μακριά 

Πίστεψε με το θέλω..

Πλύστρα του ουρανού..να μ' έχεις κατά νου..

Από μικρή μου άρεσε να κάθομαι με τις ώρες και να ακούω τη βροχή..όχι να την βλέπω..να την ακούω..Να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου τα βράδια και να την ακούω να πέφτει στη ταράτσα..Νομίζω ότι είχε πολλά να πει..Γι' αυτό κι άλλαζε η έντασή της συχνά..Κάπου ήθελε κι αυτή να ξεσπάσει..Να πει τα παράπονά της για να βγουν από μέσα της..Μόνο εμείς οι άνθρωποι νομίζεις ότι έχουμε παράπονα;Μόνο εμείς νομίζεις ότι έχουμε δικαίωμα να ξεσπάσουμε; Κι εμείς έχουμε τους φίλους μας να μας ακούσουν. Η βροχή ποιον έχει; Και μάλλον δεν της αρέσει ο χειμώνας.Αυτό έχω καταλάβει..Την άνοιξη πέφτει πιο ήρεμη, πιο γαλήνια, είναι σχεδόν λυτρωτική..Το καλοκαίρι σχεδόν μας κάνει νάζια για να μας επισκεφτεί..Και σαν γνήσιο θηλυκό που είναι κολακεύεται κάθε φορά που την ευγνωμονούμε γιατί μας δρόσισε..Αλλά το χειμώνα μας παραπονιέται για τα καλά..Γιατί τότε είναι δεδομένο ότι θα έρθει..Κι όλοι γκρινιάζουμε γιατί δεν μπορούμε και τις μεγάλες δόσεις.Λίγη και καλή, έτσι για να μας λείψει περισσότερο. Γιατί όμως είναι τόσο άγρια το χειμώνα; Τι της λείπει; Νιώθει κι αυτή μοναξιά κι έρχεται να μας κάνει παρέα με το έτσι θέλω.. Σαν τα παιδάκια που δε τα παίζουν στο σχολείο κι αυτά δείχνουν την άσχημη πλευρά τους..Καλύτερα να με φοβούνται σκέφτονται..Ίσως κι η βροχή τα ίδια να λέει..Γιατί είναι προτιμότερο να αισθάνονται φόβο για μένα παρά να μην αισθάνονται τίποτα απολύτως..

Η βροχή είναι ακόμη καλύτερη παρέα όταν ταιριάζουν τα συναισθήματα σου με τα δικά της..Νιώθεις έτσι πως δεν είσαι μόνος, πως ίσως να μην έχει τον τρόπο να σε βοηθήσει αλλά έχει τον δικό της τρόπο να σου κρατάει συντροφιά..Μέχρι να ξημερώσει; Μέχρι να νυχτώσει; Μέχρι να πεισμώσεις και να θελήσεις να δεις το ουράνιο τόξο επιβάλλοντάς το εσύ αυτή τη φορά..

Μίλα μου με στίχους #7

Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
 αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·

όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,

ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,

ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου

τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν

σ' όποιο θέμα κι αν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω..