φοβάμαι..

Φοβάμαι..ΦΟΒΑΜΑΙ πώς αλλιώς να στο πω; με τι λόγια να στο περιγράψω αυτό το συναίσθημα; με τι εικόνες; το ανατριχιαστικό είναι την ώρα που ανακαλύπτεις την δύναμη και την έκταση αυτού του συναισθήματος..μη κοιτάς που το παίζω άνετη και με αυτοπεποίθηση..όλα σε λογικά πλαίσια..όταν πέφτω να κοιμηθώ έρχονται όλες οι σκέψεις μαζεμένες..κι αν εκείνο, κι αν το άλλο; φτιάχνεις σενάρια μέχρι το πρωί..και την επόμενη μέρα θα πεις τα λάθος λόγια, στο λάθος άνθρωπο γιατί δεν τολμάς να του πεις μια και μόνο λέξη..φοβάμαι..

Ξέρω τι θα μου πεις..Δεν είναι δίκαιο να τους βάζεις όλους στο ίδιο καζάνι να βράζουν..κι έχεις απόλυτο δίκιο..αλλά δεν το ξέρω αυτό το καινούριο να το διαχειρίζομαι..έχω ξεχάσει πώς είναι..πρέπει να μου δείξεις εσύ από την αρχή, σιγά σιγά και με υπομονή στα λάθη..δεν θέλω να τα κάνω αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα τα αποφύγω..

πόσο σου τρώει τη ψυχή ο φόβος..δεν σ΄αφήνει να ανασάνεις και φυσικά δεν υπάρχει χώρος για λογικές σκέψεις..όχι!!!θα σκεφτείς το χειρότερο σενάριο, θα πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι η πραγματικότητα και μετά θα βάλεις και τις φωνές για την αδικία που σε κατατρέχει σε όλη σου τη ζωή..

χαλάρωσε..καιρός να σταματήσεις να υπερβάλλεις..κι αν θες να είναι όλα καλά καλύτερα δες μια ταινία..γιατί αν περιμένεις να ζήσεις υπογράφοντας συμβόλαια ευτυχίας με αντίστοιχες ρήτρες στους συνεταίρους για την απόλυτη επιτυχία του πειράματος λυπάμαι αλλά αυτό δεν θα είναι ζωή..

κι επιτέλους αυτόν τον τοίχο που έχεις υψώσει χαμήλωσέ τον..μπορεί κάποιος να θέλει να δει μέσα τι γίνεται και να μην τον αφήνεις και στο τέλος να φύγει..

bittersweet memories..

Φοράς τα καλά σου, παίρνεις το γνωστό πράσινο βιβλιαράκι, το κεράκι σου, τη γιαγιάκα από το χέρι και πας στην εκκλησία..Στιγμές ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας, εικόνες ανεξίτηλες..Η Μεγάλη Βδομάδα πάντα είχε ξεχωριστή σημασία και θέση..Και με τα χρόνια απέκτησε άλλη διάσταση αλλά δεν έχει χάσει τίποτα από τα συναισθήματα του παρελθόντος..Είναι που όταν είσαι μικρός κάποια πράγματα τα κάνεις από συνήθεια, χωρίς να κατανοείς πλήρως τους λόγους..όταν είσαι μικρός η νηστεία και η καθημερινή παρουσία στην εκκλησία τούτη τη βδομάδα γινόταν χωρίς ιδιαίτερη σκέψη..Συνήθειες των μεγαλύτερων και της κοινωνίας γινόντουσαν κτήμα σου χωρίς να καταλαβαίνεις το πώς και το πότε..

Όμως καθώς μεγαλώνεις όλα αυτά τα θέτεις σε άλλη διάσταση..Ίσως είναι η διάθεση να δοκιμάσεις τον εαυτό σου και να πεις ότι τα πήγες καλά με την αυτοσυγκράτηση.. Ίσως να μην συμφωνείς και πολύ με όλα αυτά αλλά να θες να τα κάνεις γιατί η επανάληψή τους σου δημιουργεί μια αίσθηση νοσταλγίας και μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση οικειότητας..

Ξέρεις, αυτές τις μέρες πάντα μια πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία που την έχω ανάγκη..Είναι σαν ένα ραντεβού ετήσιο που δεν χάνω για κανένα λόγο..ίσως είναι που οι γονείς μου δεν μπορούν να ζήσουν αυτές τις μέρες μαζί μας όπως θα ήθελαν λόγω δουλειάς..ίσως είναι ο πολύτιμος χρόνος που μου δόθηκε με την γιαγιά μου, αυτά που μας μάθαινε και μας έλεγε για αυτές τις μέρες..ίσως είναι η κατάνυξη και τα δάκρυα που έρχονται άθελα στα μάτια ακούγοντας τα τροπάρια στην εκκλησία..ίσως είναι η ένταση μέσα μου όταν σβήνουν τα φώτα στην εκκλησία, η καμπάνα χτυπάει πένθιμα κι ο Χριστός σταυρώνεται..Εικόνες και στιγμές που παίρνουν τη σημασία που εσύ τους δίνεις..

Μα πιο πολύ είναι που γυρνάω ξανά στο σπιτάκι μου, στο λιμανάκι μου..Που μοσχομυρίζει από τα κουλούρια της μαμάς :) Που θα χαζολογήσουμε με τον μπαμπά μου και θα μας πειράζει όλη την ώρα!!

Που επιτέλους θα καθίσουμε ξανά όλοι μαζί στο τραπέζι.. Και φυσικά θα έχουμε ψάξει αγωνιωδώς για το πιο γερό αυγό για να αναμετρηθούμε!!

Κάποιος μπορεί να τα πει όλα αυτά πεζά και γραφικά..so what? σημασία έχει που γεμίζει η ψυχή σου ξανά και μετά έχεις τη δύναμη να συνεχίσεις..