Τολμώ να ονειρεύομαι!

Ναι ρε, ονειρεύομαι!!!!! Ενοχλώ κανένα;
Δεν μπορώ να κάθομαι και να μιζεριάζω όλη την ώρα.. Φυσικά και ζω στην ίδια χώρα που ζεις κι εσύ, αντιμετωπίζω τα ίδια προβλήματα στην καθημερινότητά μου αλλά αρνούμαι να με βάλεις στο σκηνικό της μιζέριας και της κατάθλιψης. ΑΡΝΟΥΜΑΙ!!
Τι πάει να πει είμαι στον κόσμο μου; Έλα κι εσύ αν τολμάς!!!

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να εγκαταλείψω τα όνειρά μου για μια ζωή στην χώρα που γεννήθηκα.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάψω να χαμογελάω.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάψω να περιμένω τον πρίγκιπα της ζωής μου, με ή χωρίς άσπρο άλογο. Ας έρθει και με ποδήλατο.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να σε αφήνω να μου χαλάς ευτυχισμένες στιγμές.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να επιτρέψω σε ανθρώπους με κακία να μου χαλάνε την διάθεση.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να διαψεύδω τον καθένα που θα μου ξαναπεί " Τι ανάγκη έχεις εσύ;"

Ναι ρε συ δεν έχω ανάγκη εγώ.
Γιατί έχω όλα αυτά που μου χρειάζονται να ζήσω ευτυχισμένη. όχι, δεν έχουν πορτοκαλί, κίτρινο ή μωβ χρώμα.
Έχουν το χρώμα της αγάπης, της φιλίας, της οικογένειας, της υγείας, της συγκίνησης, του έρωτα, της αισιοδοξίας!!!

Ναι, είμαι στον κόσμο μου.. Έχει θάλασσα, ήλιο και χαμόγελα εδώ που είμαι.
Κόπιασε αν τολμάς..

Τώρα κι ο ήλιος έγειρε..

Τα παιδικά μου καλοκαίρια έχουν άρωμα βουνού κυρίως.. Αρχές Ιουλίου μαζεύαμε οτιδήποτε θα μπορούσε να μας φανεί χρήσιμο για τους επόμενους δύο μήνες και πηγαίναμε στο χωριό της μαμάς, βλέπε Μελισσουργοί.. Με τη γιαγιά και τον παππού φυσικά!! Το χωριό ορεινό, σκέψου ότι το βράδυ χωρίς μακρυμάνικο δεν στέκεσαι για κανένα λόγο.. Το σπίτι ήταν στο τέρμα του δρόμου, το ποτάμι ήταν το νανούρισμα το βραδινό.. Τα πρωινά τα χαρακτήριζε το ζυμωτό ψωμί της γιαγιάς με τυρί και ατελείωτο παιχνίδι με τις αδερφές μου. Έβλεπες το βουνό και ραχάτιαζες..Απαραίτητα μεσημεριανός ύπνος, για να ισιώσει λιγάκι και η γιαγιά και το απόγευμα ήταν η καθιερωμένη έξοδος. Προορισμός η μεγάλη αλάνα του χωριού, η Παναγιά, που έχει πάρει το όνομά της από τη εκκλησία που βρίσκεται εκεί. Κάποτε μαζευόμασταν ικανοποιητικός αριθμός παιδιών και παίζαμε. Παιχνίδια στο χορτάρι, δεν ξέραμε τότε από τεχνολογία. Μήλα, κυνηγητό, κρυφτό.
Το μεγάλο γεγονός του χωριού ήταν το πανηγύρι στις 15 Αυγούστου. Σημαντική μέρα για όλους κι εξαιρετικά επίσημη. Όλες οι οικογένειες μαζεμένες από το μεσημέρι γύρω από το γιορτινό τραπέζι κι εμείς να ανυπομονούμε να βάλουμε τα καλά μας για να πάμε στο διπλοκάγκελο.

"Τώρα κι ο ήλιος έγειρε κι ο σταυραετός κουρνιάζει.."
Άντρες, γυναίκες πιασμένοι αγκαζέ να διατηρούν έναν χορό βγαλμένο από μια άλλη εποχή..

"Μπαϊραχτάρη του χορού κάμε διπλοκάγκελο, είμαι ξένος και θα ιδώ και θα πάω να μολογώ.."

Κι αρχίζει ο μπαϊραχτάρης να γυρνάει το χορό. Και βλέπουνε οι νέοι τα κορίτσια και φλερτάρουν.. Παλιότερα αυτή η μέρα ήταν η ευκαιρία να ιδωθούν οι νέοι..Και δώστου μετά τα αρραβωνιάσματα!!

Και πάλι σιάζει ο χορός κι αρχίζει το κλαρίνο να παίζει τους γνώριμους μας σκοπούς με φόντο τα περήφανα Τζουμέρκα..

Πάντα φεύγαμε από το χωριό όσο πιο αργά μπορούσαμε.. Και κάθε που ήταν να φύγουμε ο παππούς σημείωνε το ύψος μας σε ένα τοίχο ώστε του χρόνου που θα ξαναπάμε να δούμε πόσο ψηλώσαμε!!! Κι η γιαγιά να μας φορτώνει πατάτες από τον κήπο, που τις είχαμε βγάλει εμείς με τα χεράκια μας!!

Γι' αυτό κάθε φορά που ακούω κλαρίνο με πιάνει το παράπονο που είμαι μακριά..Γιατί μου θυμίζει τον τόπο μου και κάποια χρόνια που δεν γυρνάνε πίσω..Κι αισθάνομαι τόσο τυχερή που τα έζησα..

Σου γράφω ένα γράμμα..

"..όχι πως θέλω να στο δώσω..να, έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου.."

Πόσο ανακουφιστικό είναι να γράφεις τις σκέψεις σου σε χαρτί..Πάντα το προτιμούσα να γράφω σε χαρτί.. Οι λέξεις παίρνανε κάτι από τα συναισθήματά μου την στιγμή που έγραφα στον φανταστικό παραλήπτη.. Φανταστικός γιατί κανένα από τα γράμματα που έγραψα δεν έφτασαν εκεί που έπρεπε.. Σχεδόν κανένα..

Το επόμενο πρωινό τους έριχνε άπλετο φως και καταλάβαινες ότι αυτά δεν μπορεί να τα διαβάσει κανείς άλλος εκτός από σένα! Έβλεπες λέξεις που δεν τις καταλάβαινες γιατί γράφτηκαν πάνω σε ένταση και θυμό!! Άλλες λέξεις πολύ μελό γιατί γράφτηκαν με έρωτα.. 

Και πάντα η απορία θα μένει..Τι θα είχε συμβεί αν αυτά τα γράμματα είχαν τελικά παραδωθεί; Πώς θα αντιδρούσαν οι παραλήπτες; Θα είχε αλλάξει κάτι;

Ο χρόνος φυσικά δεν γυρίζει πίσω κι αυτή η ερώτηση θα παραμείνει ρητορική..

Κι όμως..Αυτά που θες πρέπει να τα λες..Έχεις υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου να τα λες..Είτε όμορφα λόγια είτε θυμωμένα οι λέξεις σου είναι εσύ..Είναι τα συναισθήματά σου..

Για να μην φτάσεις μετά από χρόνια να κάνεις κι εσύ αυτή την ερώτηση " Τι θα είχε συμβεί αν..;"

Μυστικέ μου έρωτα..

Ναι, πες μας τώρα ότι δεν είχες ποτέ ένα μυστικό έρωτα.. ότι δεν υπήρξε μια φορά που να ερωτεύτηκες χωρίς να μπορείς να το εκφράσεις.. Ή αν το εξέφρασες να μην μπορούσε να προχωρήσει..
Δεν λογαριάζει η καρδιά λογικά επιχειρήματα.. Τι κι αν υπάρχει ανάμεσά σας απόσταση χιλιομετρική, τι κι αν το πρόσωπο του πόθου σου είναι σε σχέση, τι κι αν απλά είναι η λάθος στιγμή η καρδούλα σου χτυπάει και σε αφήνει με μια αυπνία πεσκέσι που όμοιά της δεν έχεις ξαναδεί..Άσε που μέχρι ένα σημείο σ' αρέσει κιόλας το ζόρι..
Αλλά μάτια μου πόσο ζόρι να αντέξει πια κι αυτή η καρδιά; Τι σου φταίει και την βασανίζεις;

Είναι ρίσκο να το ομολογήσεις..Αλλά σου βαστάει να αναρωτιέσαι μετά τι θα είχε γίνει αν είχα μιλήσει;
Όσο για τις συνέπειες.. Κι εδώ μοιρασμένα είναι όλα.. Αλλά πόσο θα ζεις κλεισμένος σε ένα υποτυπώδες κλουβί που δήθεν σε προστατεύει;
Τι θα γίνει αν πληγωθείς και πονάς; Απλά σημαίνει ότι ζεις..

Του ρολογιού οι δείκτες..

Στην επαρχία θαρρείς και τα ρολόγια σταματάνε..Λες και οι δείκτες πάνε επίτηδες αργά μπας και προσαρμοστείς..Αμ δε!! Στην Αθήνα έτσι και ξυπνήσεις στις 11, (είναι σύνηθες πια λόγω ανεργίας, απορώ που απορείς) λες έχασα τη μέρα!!! Και πιθανότατα έτσι είναι. Διότι αν θέλεις να πάρεις γεύση από διάφορες υπηρεσίες έχεις προνοήσει να πιάσεις σειρά μαζί με τις γιαγιάδες από τις 6 για να πάρεις νωρίς νούμερο. Το καφεδάκι είναι προαιρετικό, το κουλουράκι δε αναγκαίο.

Και γυρνάς στα πάτρια και αναρωτιέσαι αν έβαλες λάθος ώρα ξυπνητήρι..Διότι αφενός όλα είναι σχετικά κοντά μεταξύ τους, τουλάχιστον εδώ που είμαι εγώ, αφετέρου η εξυπηρέτηση είναι γρήγορη και με συνοδεία παξιμαδιού και χαμόγελου.

Κοίτα, προφανώς και το ΙΚΑ εδώ δεν εξυπηρετεί 4.000 άτομα κάθε μέρα αλλά πολύ λιγότερα αλλά και πάλι οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί. Και δεν μπορείς να συνηθίσεις!!! Εδώ θα ξυπνήσεις στις 11, θα κάνεις τις δουλειές σου και προλαβαίνεις να κάτσεις και στην πλατεία να πιεις ένα καφέ με τον γνωστό που συνάντησες τυχαία..

Για να είμαι ειλικρινής μου είχε λείψει να περπατάω στο δρόμο και να λέω καλημέρα.. Στην κακούργα και πλανεύτρα πρωτεύουσα καλημέρα λες σχεδόν μόνο με τους γείτονες.. Κι έπειτα ο μεσημεριανός ύπνος..Τι είναι αυτό βρε αδέρφια??Το είχα ξεχάσει..Δίωρο ημερησίως για να βγει η μέρα..Το μεσημέρι η πόλη ερημώνει..Ο κόσμος δεν τρώει έξω αλλά σπίτι του, μαγειρεμένο φαγητό..Όαση! Αυτό το λίγο ντε που θα φάει γιατί η κρίση έχει βαρέσει υπερωρίες κι εδώ..

Καλά, το ότι πάω σχεδόν παντού με τα πόδια το εκτιμώ κάθε φορά που έρχομαι. Εδώ με το αυτοκίνητο σε μισή ώρα αλλάζεις νομό όχι απλά περιοχή!

Όσοι ζουν εδώ γκρινιάζουν για την έλλειψη επιλογών. Όσοι ζούμε στην Αθήνα γκρινιάζουμε για τις μεγάλες αποστάσεις και την μέρα που δεν μας φτάνει. Τα προβλήματα είναι κοινά, μην γελιέσαι ότι εδώ είναι ρόδινα..Απλά οι επιπτώσεις έφτασαν λιγάκι καθυστερημένα. Έφτασαν όμως..

Τι σε ζαλίζω και σένα θα μου πεις..

Μίλα μου με στίχους #16

Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό..

Too good to be true..

Αγόρι in love με κορίτσι και vice versa..Η ιστορία περιλαμβάνει τρυφερούς εναγκαλισμούς σε εκπληκτικά ηλιοβασιλέματα, φιλιά γεμάτα πάθος, νύχτες που παρακαλάνε να μην τις χαλάσει το αναπόφευκτο ξημέρωμα και λόγια γεμάτα υποσχέσεις με κυρίαρχη αυτή της παντοτινής πίστης και αγάπης..

Επόμενη σκηνή; Ο ένας από τους δυο με δάκρυα στα μάτια κι έναν λυγμό που παλεύει να κρύψει, γιατί ναι και οι άντρες κλαίνε στην πραγματική ζωή, κι ο άλλος να προσπαθεί να γίνει πειστικός για τον λόγο που εγκαταλείπει αυτή την σχέση.. Μπορεί να λέει αλήθεια, μπορεί και ψέματα who knows? Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο..

Και ερωτώ αγαπητέ αναγνώστη..Που πάει η αγάπη όταν τελειώνει; 

Που πάνε όλες αυτές οι ματιές οι λάγνες και τρυφερές που σε κάνανε να λιώνεις;

Πώς ξαφνικά το έτερον σου ήμισυ γίνεται ο άγνωστος που θα προσπεράσεις βιαστικά την μέρα που θα πέσεις πάνω του εντελώς τυχαία;

Που πάνε τα όνειρα που έκανες για μια ζωή γεμάτη από την ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου;

Τι κάνεις όλα αυτά τα ενθύμια που σου θυμίζουν ότι όλο αυτό κάποτε υπήρξε, όσο μάταια κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο;

Κι έρχεται η επόμενη ερώτηση..έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν θα μπορέσεις να νιώσεις πάλι κάτι δυνατό για κάποιον άλλον; Κι αν ναι συγκρίνεις την πραγματικότητα αυτών των συναισθημάτων; Γιατί είναι σαν να προδίδεις λιγάκι την προηγούμενή σου αγάπη.. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις στην αρχή.. Δεν είναι προδοσία φυσικά..

Αν με ρωτάς και σε νοιάζει να μάθεις, για μένα όλα είναι κύκλος..Όταν κάτι τελειώνει ξεκινάει κάτι άλλο..Το κοινό στοιχείο αυτών των κύκλων είσαι εσύ..Το άτομο που συνδέει το παρελθόν και το παρόν είσαι εσύ.. Απλά κάθε φορά προστίθεται και κάτι καινούριο, ίσως κάτι διαφορετικό όσον αφορά εσένα..

Που πάει όμως όλη αυτή η αγάπη μην με ρωτάς γιατί θα σε γελάσω και δεν θέλω..

Την κάνεις δεματάκι και την κλείνεις σε ένα κουτάκι στο μυαλό; Πόσα να χωρέσει πια κι αυτό το μυαλό και η καρδιά..Κινητές βιβλιοθήκες έχουμε γίνει για να βάζουμε τα πάσης φύσεως κουτάκια.. Πίσω πίσω τα πιο παλιά, μπροστά τα πιο πρόσφατα γιατί πλέον το παίζεις και άνετος και ότι δήθεν δεν σε ενοχλεί να τα βλέπεις και να τα συζητάς.. So untrue story..

Κι απάντηση δεν βρίσκω..

Έχει πανσέληνο απόψε..

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή κάπου είχα διαβάσει ότι ο Αύγουστος έχει δυο φεγγάρια κι όταν το ανέφερα γελούσανε και μου λέγανε ότι αυτό δεν γίνεται..Να όμως που φέτος γίνεται..Σήμερα είναι το πρώτο φεγγάρι του Αυγούστου και σκοπεύω να το απολαύσω δεόντως..Στην ταράτσα του σπιτιού με ένα ποτήρι κρασί, όμορφη μουσική και κυρίως καλή παρέα..

Να έχετε όλοι μια όμορφη, αυγουστιάτικη φεγγαράδα..

"Δεν το μπορείς του φεγγαριού να βρεις ένα ψεγάδι

γιατί σκορπά την ομορφιά στην πλάση κάθε βράδυ.."