Μια εικόνα όλη μας η ζωή..

Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φωτογραφική μηχανή των γονιών μου. Μια μαύρη, μακρόστενη και το φιλμ με τις στάσεις. 36αρι απαραίτητα για να βγάλουμε όσες περισσότερες γίνεται. Απαραίτητο αξεσουάρ σε κάθε εκδρομή αλλά και σε κάθε οικογενειακή εκδήλωση!! Και ψάχναμε τις καλύτερες πόζες με τις αδερφές μου για να βγούμε όσο καλύτερες γίνεται!πότε με γκριμάτσες, πότε με χαμόγελα, πότε με νεύρα!! Και η τεχνολογία εξελίχτηκε..Εμφανίστηκαν πιο μοντέρνες φωτογραφικές μηχανές κι ο φωτογράφος μας πλούτιζε καθώς η μαμά μου μας ήθελε σε όλες τις πιθανές πόζες για να μας κορνιζάρει και να μας βλέπει, να καμαρώνει τα φυντάνια της!!! Μια συνήθεια που συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς παρόλο που φτάσαμε πλέον στην ψηφιακή φωτογραφία.πάντα υπάρχουν οι εκτυπωτές!!

Θυμάμαι επίσης ότι με κουράζανε λιγάκι όλες αυτές οι φωτογραφίες.. Όταν όμως τις ξανακοιτάω βλέπω τη ζωή μου και παύω να γκρινιάζω.. Βλέπω τη ζωή των ανθρώπων γύρω μου.. Μπορώ ακόμα να θυμηθώ τι είχε προηγηθεί πριν από κάθε φωτογραφία.. Τα γέλια, τις χαρές, τις λύπες.. Ξαναζώ στιγμές ξεχασμένες μα τόσο όμορφες!!! Βλέπω εικόνες που είναι αδύνατον να θυμάμαι..Μπορώ να δω πώς αλλάζουνε οι άνθρωποι με το πέρασμα των χρόνων..
Τώρα πια κι εγώ έχω κολλήσει αυτή την συνήθεια. Μου αρέσει να αποθανατίζω στιγμές για να μπορώ μετά να τις κοιτάω και να λέω "αα!!!θυμάσαι εδώ πόσο όμορφα περάσαμε??" Μου αρέσει να γεμίζω το σπίτι μου με κορνίζες για να μπορώ να αισθάνομαι κοντά μου τους ανθρώπους που η καθημερινότητά μου μου στερεί..Ή που η ζωή μου έχει στερήσει.. Κι αν δεν έχω μαζί μου τη μηχανή φροντίζω να αποτυπώνω τη στιγμή στο μυαλό μου και στη καρδιά μου..

Μια εικόνα χίλιες λέξεις..και χίλια συναισθήματα θα συμπληρώσω..

"Θα 'μαι στο πλάι σου.."

Κάποτε γράφαμε στα λευκώματα του σχολείου διάφορα στιχάκια για τη φιλία, στιχάκια που φυσικά δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι τη στιγμή που τα γράφαμε εννοούσαμε την κάθε λέξη, άσχετα αν μερικοί από μας δεν είχαμε ιδέα τι σημαίνει αληθινή φιλία. Είχαμε παρέες, μεγαλύτερες-μικρότερες, μοιραζόμασταν τις ανησυχίες μας αλλά στην ουσία δεν είχαμε αληθινούς φίλους.. Και ξαφνικά έρχεται η στιγμή, πολλά χρόνια μετά, να γνωρίζεις ανθρώπους που ξέρουν για σένα, πριν από σενα, αυτό που θα σκεφτείς και θα σε νιώσουν πραγματικά..που θα γελάσουν στη δυστυχία σου για να σε κάνουν να την λησμονήσεις και που θα κλάψουν από συγκίνηση και ειλικρίνεια συναισθημάτων στην χαρά σου για να σου δείξoυν ότι η χαρά σου είναι και δική τους!!

Άνθρωποι που θα τους βασανίσεις ανελέητα με πράγματα που μοιάζουν χαζά αλλά αυτοί θα είναι εκεί κάθε φορά για να τα ακούσουν και να σε βάλουν στη θέση σου κάποια στιγμή γιατί έτσι θα σε προφυλάξουν..Που θα σου στείλουν ένα τραγούδι γιατί ξέρουν ότι σου αρέσει!!! Που θα σε "πιέζουν" να τους πεις ένα τραγούδι κι εσύ θα το πεις γιατί γουστάρεις τη καζούρα που θα ακολουθήσει.. Που θα βρεθείτε ξημερώματα στη θάλασσα να την κοιτάτε εξαντλημένοι μα τόσο ήσυχοι..

Ψυχούλες που ξέρεις ότι θα είναι πάντα εκεί, όποια στιγμή κι αν χρειαστείς την παρουσία τους..είτε είναι μακριά είτε είναι κοντά..θα βρουν τον τρόπο να σταθούν δίπλα σου..

Θα 'μαι στο πλάι σας κι ας ματώσω..