Μίλα μου με στίχους #12

Να ‘ταν η απόσταση γυαλί με μια να το σπάσω

και ούτε μια στιγμή να μην σε ξαναχάσω

Μίλα μου με στίχους #11

κλείνεις τα μάτια και βρίσκεσαι αλλού..βρίσκεσαι απέναντι από κάτι που δεν μπορείς να φτάσεις..ίσως και να μην ξέρεις τι προσπαθείς να φτάσεις..

είναι τύχη να μπορείς να κρατηθείς σφιχτά από το κορμί κάποιου όταν καταλάβεις ότι τα φώτα απέναντι δεν υπάρχουν στα αλήθεια..να είναι η αγκαλιά του ο παράδεισος..

"κι είναι λέω ο παράδεισος για μας αγάπη μου μικρή να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.."

people all around..but I don't hear a sound..

Μπερδεμένη; Στενοχωρημένη; Θυμωμένη; έτοιμη να ξεσπάσω; Ναι σε όλα!! Δυστυχώς ναι σε όλα.. Δε ξέρω τι γίνεται..Είναι αυτό που ξαφνικά νιώθεις ότι κάτι έχει αλλάξει σε σχέση με τους γύρω σου αλλά δεν μπορείς να εντοπίσεις τι ακριβώς συμβαίνει. Που νομίζεις ότι όλα είναι του μυαλού σου λόγω ανάδρομου Ερμή αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι κάτι έχει αλλάξει.. Οι άνθρωποι παύουν να σε κοιτάνε στα μάτια, λέτε μόνο τα τυπικά, έχεις χάσει την επαφή που είχες παλιότερα και λες το ζω ή θέλω να το παίξω drama queen; κι όμως το ζεις..απαντήσεις δεν παίρνεις με ευκολία, μόνο μισόλογα που σου επιβεβαιώνουν αυτό που νιώθεις..και περιμένεις..δεν ξέρεις τι ακριβώς, αλλά η ψυχολογία έχει πιάσει πάτωμα και δεν λέει να το αποχωριστεί..

Ξαφνικά δεν έχει σημασία τι νιώθεις, αν είσαι καλά ή δεν είσαι..που θες να βγεις μια βόλτα κι ενώ έχεις ξέχωρα τις αγαπημένες σου επαφές στο υπερσύγχρονο κινητό σου διαπιστώνεις ότι δεν πρόκειται να καταλάβει κανένας αυτό που νιώθεις..ή και να το καταλάβει δεν θα δώσει πολλή σημασία.. και να γκρινιάξεις, και να θυμώσεις δεν θα δώσουν σημασία..γιατί η εύκολη λύση είναι να σκεφτούν ότι μπορώ να λέω ότι θέλω και μετά να περιμένω από τον άλλον να το δει επιδερμικά, να μην τον αγγίξει και ότι θα του περάσει καλέ, μη σκας!

και κάπου εκεί αρχίζεις να γλυκοκοιτάς ότι έχει φτιαχτεί από γυαλί και θες να το απαλλάξεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητάς του..γιατί κάπως πρέπει να ξεσπάσεις κι εσύ..γιατί κουράστηκες να το παίζεις ψύχραιμη και κυρία, πρέπει κι οι άλλοι να αναλογιστούν επιτέλους την ευθύνη των πράξεων τους αλλά και των λεγομένων τους.. γιατί πρέπει να αποδεχτούν αυτά που σε ευχαριστούν και να μην γκρινιάζουν χωρίς λόγο..γιατί δεν μπορείς να είσαι πάντα διαθέσιμος για αυτούς, έχεις κι εσύ τη ζωή σου..μια ζωή που μπορεί να έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό την άνεση του χρόνου αλλά είναι δική σου απόφαση τι γουστάρεις να κάνεις σ' αυτόν τον ελεύθερο χρόνο..

και η γη συνεχίζει να γυρίζει..

όλα κάποτε τελειώνουν..και τα καλά και τα άσχημα και τα αδιάφορα..και τελικά καταλαβαίνεις ότι μεγαλύτερη σημασία και πλάκα είχε το ταξίδι κι όχι ο προορισμός.άσε που δεν ξέρεις αν σου αρέσει που όντως τελείωσε..χάνεις και πάλι ένα σημείο αναφοράς, δεν είσαι πλέον μέλος μιας ομάδας, λες ότι υπήρξες μέλος αυτής της ομάδας.

γιατί να μας καθορίζει πάντα κάτι; προς τι όλοι αυτοί οι βαρύγδουποι τίτλοι που κάνουν χαρούμενους μόνο τους γονείς γιατί έβγαλαν σωστά παιδιά στη κοινωνία; ναι εντάξει κι εσύ νιώθεις μια ικανοποίηση ότι το κατάφερες κι αυτό! και μετά τι; ψάχνεις τον επόμενο στόχο, το επόμενο όνειρο να κυνηγήσεις. γιατί χωρίς όνειρα η ζωή είναι σχετικά άδεια δεν βρίσκεις;

μήπως πάλι είναι κουραστικό να προσπαθείς μονίμως να πετύχεις κάτι; δεν έχει αξία το να απολαμβάνεις τους κόπους σου, με όποιον τρόπο σε εκφράζει καλύτερα; μόνος; με παρέα; ψηφίζω τη παρέα.όχι, ο εαυτός σου δεν λογίζεται σε αυτή τη περίπτωση για παρέα. είναι σαν να ανεβάζεις το σούπερ ψαγμένο κομμάτι στο Fb και να κάνεις Like στον εαυτό σου, tragique..

κι αν δεν σου κάνει κανένας Like; τζάμπα το ψάξιμο, τζάμπα η προσπάθεια; και τώρα με ποιον θα το πιεις αυτό το ρημάδι το μπουκάλι κρασί για να γιορτάσεις; 

και η γη συνεχίζει να γυρίζει, πλήρως αδιάφορη για το βαρύτατο προσωπικό σου δράμα..

Μίλα μου με στίχους #10

η βροχή που πέφτει σε συνδυασμό με αυτή τη μελωδία είναι ένας συνδυασμός ανεκτίμητος..