"Η τάφρος της σιωπής"

Το παρακάτω απόσπασμα είναι αφιερωμένο σε όλους όσους θέλουμε να κατεβάσουν λιγάκι τον τοίχο ανάμεσά μας..Μακάρι εν τέλει να το κάνουν..

 

"Μια από τις πιο εύκολες απαντήσεις που δίνουμε όταν γνωρίζουμε κάποιον που δε δέχεται να μιλήσει για τον εαυτό του και τα δικά του ζητήματα, που δύσκολα ανακοινώνει την άποψή του, είναι πως πρόκειται για εγωιστή. Πως έχει τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του ώστε δεν καταδέχεται να μοιραστεί όσα σημαντικά κρύβει μέσα του με εμένα, με τους γύρω του τελοσπάντων. Όλοι έχουμε βρεθεί σε συντροφιές όπου ενώ εξομολογούμαστε διάφορα δικά μας, κάποιος κάθεται ανάμεσά μας αμίλητος και πολλές φορές ανέκφραστος, χωρίς να συμμετέχει στη γενική συνομιλία. Δεν κοινωνεί ούτε συμμετέχει καταβάλλοντας το προσωπικό του μέρισμα στη μοιρασιά. Δείχνει να έχει επιλέξει μόνο μια έκφραση να μας παρακολουθεί εμάς τους υπόλοιπους, που κρύβει πίσω της το αδιάβαστο και ακατανόητο εσωτερικό του σύμπαν. Συνήθως κάθεται λίγο πιο πέρα, έχει στάση δήθεν χαλαρή αλλά από μέσα άκαμπτη, το σώμα του κλίνει στο να φύγει από μια κάποια έξοδο. Τείνουμε αυθόρμητα να τον θεωρούμε πιο ισχυρό από εμάς, πιο βαθυστόχαστο, πλάσμα που οι ιδέες του, οι εμπειρίες του, είναι πάνω από τις δικές μας δυνατότητες, γεγονός που τον κάνει σ΄εμάς αξιοθαύμαστο ή αντιπαθή, χωρίς οπωσδήποτε το ένα να αποκλείει το άλλο. Μεγαλύτερη αμηχανία προκύπτει όταν δε βρισκόμαστε σε παρέα, αλλά πρόσωπο με πρόσωπο, τετ α τετ, οι δυο μας με έναν τέτοιο τύπο. Επειδή οι κουβέντες και η επικοινωνία προχωρούν μόνο όταν ανοίγουμε την ψυχή μας, όταν ανταλλάσσουμε εκείνα που μας αφορούν, συγκινούμαστε με όσα αισθανόμαστε και εκμυστηρευόμαστε, γρήγορα η επαφή μαζί του σκαλώνει, παγώνει και μπλοκάρει. Όσο ανοιχτοί και καλοδιάθετοι κι αν είμαστε, όσες ποσότητες εμπιστοσύνης και παρακίνησης κι αν του καταθέτουμε, εκείνος παραμένει μέσα στο κάστρο του, δεν ανοίγει ούτε παραθυρόφυλλο ούτε φεγγίτη να δούμε κάτι εντός.Μπορεί να συζητά, αλλά συζητά αποπροσωποποιημένα κι αυτό σύντομα το εισπράττει η ανοιχτή ευαισθησία μας."

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα

Μάρω Βαμβουνάκη

Μίλα μου με στίχους #14

Music is my therapy..

wind of change..

Είναι φορές που αναζητάς απεγνωσμένα μια αλλαγή..όχι χαλαρή, τύπου ας αλλάξω χρώμα στα μαλλιά και μένω χαρούμενη για κανένα μήνα μέχρι να βγει η ρίζα..όχι, όχι..ΑΛΛΑΓΗ! ριζική, εκεί που δεν θα την περιμένει κανείς, ούτε καν εσύ..να μαζέψεις τους φίλους σου ένα βράδυ για να τους χαιρετήσεις και να μείνουν στήλες άλατος..κι εσύ όμως να στενοχωριέσαι που θα κάνεις καιρό να τους δεις, και κάποιους θα τους χάσεις, αλλά θα αισθάνεσαι χαρά για το άγνωστο που θα πας να βρεις..και να πάρεις την βαλίτσα σου, ξανά, και να μετακομίσεις , πάλι, κάπου αλλού..

φυσικά και δεν είναι εύκολο..αλλά δεν είναι συναρπαστικό να ξέρεις ότι πας να ζήσεις κάτι από την αρχή?μια δεύτερη φοιτητική ζωή, τουλάχιστον ως προς το κομμάτι της κοινωνικοποίησης..τα βλέπω πολύ ρομαντικά ε?πιθανόν..είναι καλύτερο όμως να τα βλέπω ρομαντικά παρά μαύρα κι άραχνα..

πού είναι τελικά η ζωή που όλο περιμένω και δεν έρχεται? η ζωή είναι εκεί που περνάς όμορφα μου είπε μια πριγκίπισσα..κι εδώ μια χαρά περνάω αλλά θέλω το κάτι παραπάνω..κόλλησε το βαρκάκι μου πάλι και θέλω να το ξεκολλήσω..να βρω καινούρια βαρκάκια να τα ενώσω με τα ήδη υπάρχοντα στον στόλο μου..ναι, κάνουμε και μάχες..καθημερινές σχεδόν..με το μέσα μας, με το έξω μας..ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει..και στο τέλος μαζευόμαστε και ανταλλάσουμε εμπειρίες και γνώση..

το θέμα είναι ποιος ή τι την πυροδοτεί αυτή την αλλαγή..είναι πολύ πιο εύκολο να σου έρθει ουρανοκατέβατη η κατάσταση και να πεις "δεν έχω άλλη επιλογή, θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.." μα όταν σκέφτεσαι εσύ ποιες επιλογές να δημιουργήσεις άστα να πάνε..και να τις σκεφτείς πόσο εύκολα θα τις κάνεις πραγματικότητα..? πόσο εύκολο είναι να πάρεις την βαλίτσα σου και να φύγεις..? αντέχεις να αφήσεις πίσω σου ότι είναι αυτό που σε κρατάει..?

Δεν είναι οι άλλοι που θα σε κάνουν ευτυχισμένο..

"Δεν είναι οι άλλοι που θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Το ξαναείπαμε κι ας μην είναι πιστευτό. Συνηθίσαμε τόσο να λέμε: "Εσύ είσαι η χαρά μου. Η μόνη μου χαρά." Ή "Η Κόλαση είναι οι άλλοι." Έτσι όπως μαθαίνουμε να ζούμε και να σχετιζόμαστε, θέλει σχολαστική εσωτερική εργασία για να το χωνέψεις κάτι τέτοιο: Μην περιμένεις να ευτυχήσεις από κανέναν. Δε γίνεται!

Δεν είναι οι άλλοι οι χορηγοί και οι διανομείς της ειρήνης μας και της χαράς μας ούτε της δυστυχίας μας. Ούτε οι άλλοι ούτε τα άλλα έχουν στην ουσία επιρροή στη ζωή μας. Η ευφορία ή ο πόνος, η ανία ή το κέφι ξεχειλίζουν από εντός, όλα τα άλλα μονάχα αφορμές και προσχήματα. Αν αναβλύσει κάπου ένας πίδακας, από νερό ή πετρέλαιο, δεν είναι το μεταλλικό αντικείμενο, με το οποίο χτυπάει τη γη ο δημιουργός του, η φλέβα είναι υπόγεια, προϋπάρχουσα. Γι΄αυτό τα ίδια ακριβώς γεγονότα εκλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά από τον καθένα. Πάντα έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον τα βιβλία που αφηγούνται μια ιστορία, ακριβώς την ίδια ιστορία, έτσι όπως διαφορετικά την αφηγούνται πρόσωπα που την βίωσαν, έτσι όπως διαμελίζεται σε πολλές αλλιώτικες ιστορίες. Ζητήστε τη γνώμη για ένα πρόσωπο από διαφορετικούς γνωστούς του. Όσο ισορροπημένοι κι αν είναι οι αφηγητές, στο τέλος θα μπερδευτείτε, οι γνώμες και τα πορτρέτα που θα λαβαίνετε θα είναι από αλλιώτικα μέχρι αντίθετα.

Άμα όμως έχεις δέσει γερή σχέση με τον δικό σου εαυτό, τότε δεν εξαρτάσαι από κανένα, πολύ περισσότερο από τη γνώμη του. Τον αγαπάς, τον σέβεσαι, τον ακούς, τον συμβουλεύεσαι, αλλά την τελική απόφαση, όσες διαπραγματεύσεις κι αν κάνεις πριν, θα την λάβεις εσύ και τα τα δικά σου, προσωπικά, λεπτότατα προσωπικά κριτήρια. Τη δική σου προϊστορία που τα καθορίζει δεν την έχει περάσει άλλος, μονάχα εσύ.

Οι μεγάλες επενδύσεις στους άλλους, και στους σοφότερους, ή στα άλλα, και στα πιο αστραφτερά, στα πιο ελκυστικά και πολυδιαφημισμένα προέρχονται από εσωτερική ένδεια. Οι επενδύσεις είναι νευρωσικές, μεταβιβάσεις, μεταφορές, ταυτίσεις, προβολές, όπως τις ονομάζει η επιστήμη. Κι επειδή είναι νευρωσικές -άρα όχι γνήσιες- είναι αγχώδεις, ανικανοποίητες, ανασφαλείς, εύκολα τη λατρεία τη μεταβάλλουν σε αντιπάθεια. Συμβολίζουν, δεν είναι. Τελικά συμβολίζουν αυτό που δεν είμαι. Καταντούν άλλοθι, καταφύγιο βομβαρδισμών και μεσσίας.

Έτσι και οι πολυαναμενόμενες διακοπές. Αναμένουμε να μας σώσουν, να μας μεταμορφώσουν την πλήξη, να σώσουν τον γάμο μας, τη σχέση μας, να προσφέρουν ευκαιρίες για φιλίες, για μεγάλους έρωτες."

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα

Μάρω Βαμβουνάκη