Μίλα μου με στίχους #15

Είναι από αυτές τις σπάνιες φορές που η πίστη ότι τα καλύτερα όπου να 'ναι φτάνουν σε καθηλώνει..
Μάτια μου δεν ανησυχώ..Κι ας μην έχεις φανεί ακόμη ξέρω ότι πλησιάζεις..

Αχ Ελλάδα..

Χτες βράδυ έκατσα να δω την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο..Χμ..Έκατσα με δυσκολία για να είμαι ειλικρινής..Και ξέρω πως στο τέλος δεν ήμουν η μόνη που εντελώς αυθόρμητα έψαξα να βρω την δικιά μας, την ελληνική τελετή έναρξης το 2004. Λες και μόλις είχα πάρει ένα φάρμακο που μου άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα κι έτρεξα να φάω κάτι γλυκό να αλλάξει η γεύση.. 

Όχι, όχι..Θα αφήσω κατά μέρος το πατριωτικό μου συναίσθημα και δεν θα υποστηρίξω ότι είμαστε οι καλύτεροι γιατί είμαστε Έλληνες.. Δεν θα εξυμνήσω κι εγώ την υπεροχή μας ως Έλληνες έναντι των άλλων λαών.. Γιατί πολύ απλά πιστεύω στην διαφορετικότητα των λαών και όχι στην αναγκαστική τους σύγκριση ώστε να βγει ο καλύτερος σε ένα αγώνα που ουσιαστικά δεν υπάρχει..

Απλά αυτό που ξαναείδα χτες είναι την ιστορία της χώρας μας, που τόσο περήφανους μας έχει κάνει, κι αναπόφευκτα έκανα την σύγκριση με το τώρα, με το πρόσφατο χτες..Τρίζουν τα κόκκαλα του Σπύρου Λούη για όλους τους αθλητές μας, αυτό σκέφτηκα..Που το κλαδί ελιάς και η τιμή της συμμετοχής αντικαταστάθηκαν από παχυλά συμβόλαια, αμφιβόλου προέλευσης και ποιότητας..Που το ευ αγωνίζεσθαι και η ευγενής άμιλλα φαντάζουν τόσο ρετρό φράσεις που όλοι απλά τις επαναλαμβάνουν χωρίς καν να νιώθουν τι σημαίνουν..

Ναι, ανατριχιάζω κάθε μα κάθε φορά που ακούω τον Εθνικό μας ύμνο αλλά αυτό δυστυχώς κρατάει μερικά λεπτά..Μετά τι; Ξανά στην πραγματικότητα..

Μακάρι να μην είχε σημασία ποιος θα βγει πρώτος, ποιος θα πάρει αυτή τη θέση στο δημόσιο λόγω μεταλλίου..Μακάρι ο ολυμπισμός να είχε κρατήσει κάτι από την παιδική αθωότητα όλων των αθλητών..Ξέρεις, αυτό που βλέπεις ένα άθλημα που πιστεύεις ότι σου ταιριάζει και στην αρχή το μόνο που σε νοιάζει είναι να μάθεις τα μυστικά του και μετά απλά θέλεις να γίνεις καλύτερος για σένα και μόνο για σένα..

Φοβάται...

"Αυτή είναι η λέξη-κλειδί που μπορεί να εμηνεύσει τις περισσότερες από τις περιπτώσεις των εσωστρεφών, οι οποίοι, από πολύ νωρίς στη ζωή τους και προκειμένου να κρύβουν τον φόβο τους, υιοθέτησαν το ύφος μιας αγέρωχης σιωπής. Κάτι εντός τους, συνειδητά ή ασυνείδητα, έχει επί χρόνια προβάρει και ασκήσει την έκφραση που θα τους δικαιολογεί και θα τους προστατεύει. Οι εξυπνότεροι ψυχισμοί καταφέρνουν μάλιστα να προσδίδουν σε τούτο το προσωπείο μια ιδιαίτερη γοητεία. Συνιστά άλλωστε επιχείρηση ζωής μια τόσο αναγκαία, ζωτική για τους ίδιους άμυνα. Γιατί ο φόβος συνήθως είναι μεγάλος, και είναι μεγάλος γιατί είναι πρόωρος, πρωτογενής, ριζωμένος σε τρόμο, τραύμα ή εξουθένωση πολύ τρυφερής ηλικίας. [...]

Είναι απίστευτο πόσο σοβαρά και πόσα γελοία μπορούν να τρομάξουν τον άνθρωπο. Όταν μάλιστα ο φόβος ξεκινάει από πολύ πρώιμη ηλικία το θέμα του φόβου θα είναι παιδιάστικο. Συνήθως οι άνθρωποι φοβούνται το ίδιο τους το πρόσωπο και για το ίδιο τους το πρόσωπο. Δεν τους αρέσει ο εαυτός τους, δεν τον εμπιστεύονται, δεν τον συμπαθούν, δεν τον ξέρουν, και ο ξένος υπήρξε από τα αρχαία χρόνια και εχθρός, πρέπει να τον καλύψουν ώστε να μην νιώσει και ο άλλος την ίδια απέχθεια που οι ίδιοι βιώνουν ως αυτοαπέχθεια και ντροπή. Μόνο αν προσποιηθούν έχουν ελπίδα να είναι αποδεκτοί. Οι άνθρωποι ξεμένουν έξω από την γνησιότητά τους, γιατί δεν την επιδίωξαν, προτιμούν να κυνηγούν ένα φάσμα, μια ουτοπική φαντασίωση ως εαυτό τους, ένα εξωπραγματικό μύθο ως ζωή τους. Πώς να συμφιλιωθούν και να συμπαθήσουν μετά, συγκρίνοντάς τα με εκείνο που καθημερινά έχουν;

Μπορεί να κάνω λάθος αλλά νομίζω πως αυτό είναι το πιο συνηθισμένο κίνητρο των υπερβολικά εσωστρεφών: Το δράμα ενός εαυτού για τον οποίο ντρέπονται.

Όπως έχουμε ξαναπεί, το κόμπλεξ ανωτερότητας προέρχεται από κόμπλεξ κατωτερότητας, έτσι και η "μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του" που καταφέρνει με ελάχιστα μέσα να εκπέμπει ένας λιγομίλητος και "βαρύς" τύπος προέρχεται από χαμηλή ιδέα για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι στην προσποίηση είμαστε επιστημονικά αυτοεκπαιδευμένοι. Άλλος λίγο, άλλος πολύ. Γιατί εκείνο που την υπαγορεύει έχει δύναμη ενστίκτου αυτοσυντήρησης, ενστίκτου κοινωνικής επιβίωσης. Με την ίδια επιταγή που έπρεπε να καλύψεις το γυμνό σώμα ως πρωτόγονος, όταν ξέσπαγαν οι χιονοθύελλες έξω από τη σπηλιά, έτσι πρέπει να κρύψει η μειονεξία τον εαυτό της όταν είναι να βγούμε έξω από τη σπηλιά της φοβισμένης μας μόνωσης."

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα

Μάρω Βαμβουνάκη

everything happens for a reason..

ΟΛΑ γίνονται για κάποιο λόγο.. Μπορεί στην αρχή να μην τον βλέπεις, να μην τον καταλαβαίνεις αλλά τελικά όλα βρίσκουν τον δρόμο τους..αργά ή γρήγορα βρίσκεις τα κρυμμένα κομμάτια του παζλ και τα ενώνεις..και τότε ανακαλύπτεις τον κόσμο..έτσι όπως είναι, κι όχι έτσι όπως θέλουν ορισμένοι να σου τον παρουσιάσουν.. Βρίσκεις απάντηση σε πολλά..όλα πια αποκτούν άλλο νόημα..

Ποιος είναι αυτός ο λόγος; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά..Ίσως να πρέπει να πονέσεις..Ίσως να πρέπει να τριφτείς στη ζωή.. Ίσως ενδόμυχα προστατεύεις τον εαυτό σου από κάτι που δεν ξέρεις τι είναι αλλά το νιώθεις και λειτουργείς με συγκεκριμένο τρόπο..

Κι όταν βρίσκεις τον λόγο; Για αρχή μαζεύεις τα κομμάτια σου..Άλλος πονάει περισσότερο, άλλος πονάει λιγότερο..Αυτοί που έχουν καρδιά αισθάνονται..Συνέρχονται..Παίρνουν ένα ακόμη μάθημα ζωής και πριν καλά καλά το χωνέψουν πρέπει να πάνε στο επόμενο κεφάλαιο.

Συμπέρασμα; έχε τα μάτια σου ανοιχτά..Άκου αυτό που σου λέει το μέσα σου και σκέψου δυο φορές παραπάνω..όταν κάτι μέσα σου σε κρατάει, μείνε πίσω..Φτιάξε ένα καινούριο παζλ αλλά να είναι από αγάπη, ειλικρίνεια, αξίες και αρχές! Αυτή τη φορά όμως τα κομμάτια του δώσε τα σε ανθρώπους που ξέρουν να τα εκτιμήσουν και να τα βάλουν στη σωστή θέση..