Δεν βρίσκω τίτλο..

Κάθεσαι ήσυχα κι ωραία, πίνεις το καφεδάκι σου, κάνεις τα ωραιότατα σχέδιά σου για το μέλλον και ξαφνικά, πιάνει μια καταιγίδα και προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται.. Μια καταιγίδα που φεύγει με την ίδια ορμή που ήρθε.. Και περνάνε οι μέρες της καταιγίδας κι αρχίζει σιγά σιγά το τοπίο να μην είναι τόσο θολό..
Αναρωτιέσαι τι πραγματικά συνέβη και κυρίως γιατί συνέβη.. Γιατί πρέπει να δώσεις μια εξήγηση ώστε να πάψει ο θυμός και η θλίψη μέσα σου και να αποδεχτείς την κατάσταση που μόλις έζησες..Γιατί τα συναισθήματα σε συνεπαίρνουν κάποιες στιγμές και πας να το παίξεις θύμα αλλά πάντα θυμάσαι ότι δεν πρέπει για κανένα λόγο να είσαι θύμα..
Και κοιτάς γύρω σου.. Βλέπεις ανθρώπους χαμογελαστούς..Διόρθωση! Βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους χαμογελαστούς..Μόλις έχουν κλείσει τις ομπρέλες που κρατούσαν για να σε προστατέψουν από την καταιγίδα..Είναι βέβαια πάντα σε ετοιμότητα, προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα..Και χαμογελάς! Γιατί νιώθεις αβοήθητος αν δεν είναι γύρω σου..Και η δύναμη που σου δίνουν είναι ικανή να μετακινήσει βουνά..

Οικογένεια..Δεν είναι απλά μια λέξη που σημαίνει κάποια άτομα που τους ενώνει ένα όνομα, ένα κοινό παρελθόν, μια κοινή στέγη ίσως..όχι..
Οικογένεια είναι ένας δεσμός που την συνδέει άδολη αγάπη, προσφορά άνευ όρων και στήριξη εκεί που όλα γύρω σου γκρεμίζονται..
Οικογένεια που σου δίνει το χέρι της σε όλα..Στα εύκολα στο κρατάει για να κάνετε την βόλτα πιασμένοι, στα δύσκολα στο δίνει για να σε βοηθήσει να στηριχτείς και να σηκωθείς ξανά..
Οικογένεια που σου κρατάει συντροφιά μέχρι το ξημέρωμα από το τηλέφωνο γιατί έτσι, απόψε έχεις μοναξιές..
Οικογένεια που κλαίει με την χαρά σου και το εννοεί..
Οικογένεια που δεν νιώθει να της χρωστάς το ευχαριστώ αλλά εσύ νιώθεις ότι τους χρωστάς όλο τον κόσμο..

Σε κάνει πολύ δυνατό άνθρωπο να ξέρεις πώς ό,τι μα ό,τι κι αν σου συμβεί δεν είσαι μόνος ούτε για στιγμή! Ναι, τότε μπορείς να πάρεις βαθιά ανάσα, να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες..

Τώρα μου κρατάνε καπέλα για να μην με κάψει ο τόσο δυνατός ήλιος που ξαναβγήκε..:))

Je t' aime..

Ερωτευτείτε..

Όσο θα λάμπουν τα βλέμματά μας..

Είναι μια από αυτές τις μέρες.. Ξέρεις..Που ξυπνάς με ένα χαμόγελο χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Που βγαίνεις έξω και βλέπεις τον ήλιο μετά τη φθινοπωρινή βροχή και η χαρά σε πλημμυρίζει!! Που θες να πεις καλημέρα σε όλους κι ας σε περάσουν πιθανότατα για τρελή!!

Που ακούς ένα τραγούδι και κάνεις σχέδια!! Που νιώθεις ότι δεν μπορεί, τα καλά παίζουν κρυφτό μαζί σου..Η αντίστροφη μέτρηση έχει τελειώσει και τώρα ψάχνουν να σε βρουν..Κι εσύ τους κάνεις νάζια επειδή καθυστέρησαν τόσο πολύ..Κι όσο δεν σε πιάνουν αποκτά πρόσθετη γοητεία το παιχνίδι..

Γιατί όταν τελικά σε πιάσουν θα γελάσεις τόσο δυνατά και με την ψυχή σου που θα σε ακούσουν όλοι.. Τα μάτια σου θα γελάνε και θα χορεύεις κάτω από τη βροχή γιατί πλέον θα έχει έρθει η στιγμή σου..

Να χαμογελάτε και να τραγουδάτε και να χορεύετε 

για να δείξετε στη χαρά την υποδοχή που της ετοιμάζετε..!

Μίλα μου με στίχους #17

"κούμπωσέ με τώρα

θα καλέσω ένα ταξί

κάποιος κάνει πάντα την αρχή

κάτσε μια στιγμή

δωσ'μου ένα φιλί

να 'χω για την διαδρομή"

"άλλο ένα φιλί

ήρθε το ταξί

κι όλο δυσκολεύει πιο πολύ.."

Random thoughts..

Θυμός.Μεγάλος.Κακός. Από αυτόν που τον φοβάσαι όταν έρχεται.

Ψέματα.Πολλά.Παντού.Από αυτά που κρατιέσαι να μην τα ξεσκεπάσεις.

Πόνος.Βαθύς.Βασανιστικός.Για όλα αυτά που πρέπει να αφήσεις να φύγουν.

Αναμνήσεις.Ζωντανές.Χαρμολύπης.Από αυτές που ακόμα σε κρατάνε πίσω.

Στιγμές.Μικρές.Σημαντικές.Από αυτές που ξεγλιστρούν μέσα από τα χέρια σου.

Βραδιές.Μοναχικές.Λυτρωτικές.Από αυτές που αγαπάς την ησυχία τους.

Μέρες.Μεγάλες.Κουραστικές.Από αυτές που δύσκολα περνάνε.

Αλλαγές.Λυτρωτικές.Χαρούμενες.Από αυτές που έχουν αργήσει πολύ να έρθουν.

Έρωτες.Περασμένοι.Παθιασμένοι.Από αυτούς που αναρωτιέσαι αν θα ξανάρθουν.

Αγάπη.Αδελφική.Φιλική.Από αυτή που παρακαλάς να μην χάσεις ποτέ.

Αγωνία.Για όλα αυτά που θα έρθουν.

Απελπισία.Για τις ευκαιρίες που δεν άρπαξες.

Ελπίδα.Που σε κρατάει ακόμη ζωντανό.

Φως.Που σου δείχνει τον δρόμο που δε βλέπεις.

Χέρια.Που σου κρατάνε συντροφιά.

Τολμώ να ονειρεύομαι!

Ναι ρε, ονειρεύομαι!!!!! Ενοχλώ κανένα;
Δεν μπορώ να κάθομαι και να μιζεριάζω όλη την ώρα.. Φυσικά και ζω στην ίδια χώρα που ζεις κι εσύ, αντιμετωπίζω τα ίδια προβλήματα στην καθημερινότητά μου αλλά αρνούμαι να με βάλεις στο σκηνικό της μιζέριας και της κατάθλιψης. ΑΡΝΟΥΜΑΙ!!
Τι πάει να πει είμαι στον κόσμο μου; Έλα κι εσύ αν τολμάς!!!

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να εγκαταλείψω τα όνειρά μου για μια ζωή στην χώρα που γεννήθηκα.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάψω να χαμογελάω.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάψω να περιμένω τον πρίγκιπα της ζωής μου, με ή χωρίς άσπρο άλογο. Ας έρθει και με ποδήλατο.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να σε αφήνω να μου χαλάς ευτυχισμένες στιγμές.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να επιτρέψω σε ανθρώπους με κακία να μου χαλάνε την διάθεση.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να διαψεύδω τον καθένα που θα μου ξαναπεί " Τι ανάγκη έχεις εσύ;"

Ναι ρε συ δεν έχω ανάγκη εγώ.
Γιατί έχω όλα αυτά που μου χρειάζονται να ζήσω ευτυχισμένη. όχι, δεν έχουν πορτοκαλί, κίτρινο ή μωβ χρώμα.
Έχουν το χρώμα της αγάπης, της φιλίας, της οικογένειας, της υγείας, της συγκίνησης, του έρωτα, της αισιοδοξίας!!!

Ναι, είμαι στον κόσμο μου.. Έχει θάλασσα, ήλιο και χαμόγελα εδώ που είμαι.
Κόπιασε αν τολμάς..

Τώρα κι ο ήλιος έγειρε..

Τα παιδικά μου καλοκαίρια έχουν άρωμα βουνού κυρίως.. Αρχές Ιουλίου μαζεύαμε οτιδήποτε θα μπορούσε να μας φανεί χρήσιμο για τους επόμενους δύο μήνες και πηγαίναμε στο χωριό της μαμάς, βλέπε Μελισσουργοί.. Με τη γιαγιά και τον παππού φυσικά!! Το χωριό ορεινό, σκέψου ότι το βράδυ χωρίς μακρυμάνικο δεν στέκεσαι για κανένα λόγο.. Το σπίτι ήταν στο τέρμα του δρόμου, το ποτάμι ήταν το νανούρισμα το βραδινό.. Τα πρωινά τα χαρακτήριζε το ζυμωτό ψωμί της γιαγιάς με τυρί και ατελείωτο παιχνίδι με τις αδερφές μου. Έβλεπες το βουνό και ραχάτιαζες..Απαραίτητα μεσημεριανός ύπνος, για να ισιώσει λιγάκι και η γιαγιά και το απόγευμα ήταν η καθιερωμένη έξοδος. Προορισμός η μεγάλη αλάνα του χωριού, η Παναγιά, που έχει πάρει το όνομά της από τη εκκλησία που βρίσκεται εκεί. Κάποτε μαζευόμασταν ικανοποιητικός αριθμός παιδιών και παίζαμε. Παιχνίδια στο χορτάρι, δεν ξέραμε τότε από τεχνολογία. Μήλα, κυνηγητό, κρυφτό.
Το μεγάλο γεγονός του χωριού ήταν το πανηγύρι στις 15 Αυγούστου. Σημαντική μέρα για όλους κι εξαιρετικά επίσημη. Όλες οι οικογένειες μαζεμένες από το μεσημέρι γύρω από το γιορτινό τραπέζι κι εμείς να ανυπομονούμε να βάλουμε τα καλά μας για να πάμε στο διπλοκάγκελο.

"Τώρα κι ο ήλιος έγειρε κι ο σταυραετός κουρνιάζει.."
Άντρες, γυναίκες πιασμένοι αγκαζέ να διατηρούν έναν χορό βγαλμένο από μια άλλη εποχή..

"Μπαϊραχτάρη του χορού κάμε διπλοκάγκελο, είμαι ξένος και θα ιδώ και θα πάω να μολογώ.."

Κι αρχίζει ο μπαϊραχτάρης να γυρνάει το χορό. Και βλέπουνε οι νέοι τα κορίτσια και φλερτάρουν.. Παλιότερα αυτή η μέρα ήταν η ευκαιρία να ιδωθούν οι νέοι..Και δώστου μετά τα αρραβωνιάσματα!!

Και πάλι σιάζει ο χορός κι αρχίζει το κλαρίνο να παίζει τους γνώριμους μας σκοπούς με φόντο τα περήφανα Τζουμέρκα..

Πάντα φεύγαμε από το χωριό όσο πιο αργά μπορούσαμε.. Και κάθε που ήταν να φύγουμε ο παππούς σημείωνε το ύψος μας σε ένα τοίχο ώστε του χρόνου που θα ξαναπάμε να δούμε πόσο ψηλώσαμε!!! Κι η γιαγιά να μας φορτώνει πατάτες από τον κήπο, που τις είχαμε βγάλει εμείς με τα χεράκια μας!!

Γι' αυτό κάθε φορά που ακούω κλαρίνο με πιάνει το παράπονο που είμαι μακριά..Γιατί μου θυμίζει τον τόπο μου και κάποια χρόνια που δεν γυρνάνε πίσω..Κι αισθάνομαι τόσο τυχερή που τα έζησα..

Σου γράφω ένα γράμμα..

"..όχι πως θέλω να στο δώσω..να, έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου.."

Πόσο ανακουφιστικό είναι να γράφεις τις σκέψεις σου σε χαρτί..Πάντα το προτιμούσα να γράφω σε χαρτί.. Οι λέξεις παίρνανε κάτι από τα συναισθήματά μου την στιγμή που έγραφα στον φανταστικό παραλήπτη.. Φανταστικός γιατί κανένα από τα γράμματα που έγραψα δεν έφτασαν εκεί που έπρεπε.. Σχεδόν κανένα..

Το επόμενο πρωινό τους έριχνε άπλετο φως και καταλάβαινες ότι αυτά δεν μπορεί να τα διαβάσει κανείς άλλος εκτός από σένα! Έβλεπες λέξεις που δεν τις καταλάβαινες γιατί γράφτηκαν πάνω σε ένταση και θυμό!! Άλλες λέξεις πολύ μελό γιατί γράφτηκαν με έρωτα.. 

Και πάντα η απορία θα μένει..Τι θα είχε συμβεί αν αυτά τα γράμματα είχαν τελικά παραδωθεί; Πώς θα αντιδρούσαν οι παραλήπτες; Θα είχε αλλάξει κάτι;

Ο χρόνος φυσικά δεν γυρίζει πίσω κι αυτή η ερώτηση θα παραμείνει ρητορική..

Κι όμως..Αυτά που θες πρέπει να τα λες..Έχεις υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου να τα λες..Είτε όμορφα λόγια είτε θυμωμένα οι λέξεις σου είναι εσύ..Είναι τα συναισθήματά σου..

Για να μην φτάσεις μετά από χρόνια να κάνεις κι εσύ αυτή την ερώτηση " Τι θα είχε συμβεί αν..;"

Μυστικέ μου έρωτα..

Ναι, πες μας τώρα ότι δεν είχες ποτέ ένα μυστικό έρωτα.. ότι δεν υπήρξε μια φορά που να ερωτεύτηκες χωρίς να μπορείς να το εκφράσεις.. Ή αν το εξέφρασες να μην μπορούσε να προχωρήσει..
Δεν λογαριάζει η καρδιά λογικά επιχειρήματα.. Τι κι αν υπάρχει ανάμεσά σας απόσταση χιλιομετρική, τι κι αν το πρόσωπο του πόθου σου είναι σε σχέση, τι κι αν απλά είναι η λάθος στιγμή η καρδούλα σου χτυπάει και σε αφήνει με μια αυπνία πεσκέσι που όμοιά της δεν έχεις ξαναδεί..Άσε που μέχρι ένα σημείο σ' αρέσει κιόλας το ζόρι..
Αλλά μάτια μου πόσο ζόρι να αντέξει πια κι αυτή η καρδιά; Τι σου φταίει και την βασανίζεις;

Είναι ρίσκο να το ομολογήσεις..Αλλά σου βαστάει να αναρωτιέσαι μετά τι θα είχε γίνει αν είχα μιλήσει;
Όσο για τις συνέπειες.. Κι εδώ μοιρασμένα είναι όλα.. Αλλά πόσο θα ζεις κλεισμένος σε ένα υποτυπώδες κλουβί που δήθεν σε προστατεύει;
Τι θα γίνει αν πληγωθείς και πονάς; Απλά σημαίνει ότι ζεις..

Του ρολογιού οι δείκτες..

Στην επαρχία θαρρείς και τα ρολόγια σταματάνε..Λες και οι δείκτες πάνε επίτηδες αργά μπας και προσαρμοστείς..Αμ δε!! Στην Αθήνα έτσι και ξυπνήσεις στις 11, (είναι σύνηθες πια λόγω ανεργίας, απορώ που απορείς) λες έχασα τη μέρα!!! Και πιθανότατα έτσι είναι. Διότι αν θέλεις να πάρεις γεύση από διάφορες υπηρεσίες έχεις προνοήσει να πιάσεις σειρά μαζί με τις γιαγιάδες από τις 6 για να πάρεις νωρίς νούμερο. Το καφεδάκι είναι προαιρετικό, το κουλουράκι δε αναγκαίο.

Και γυρνάς στα πάτρια και αναρωτιέσαι αν έβαλες λάθος ώρα ξυπνητήρι..Διότι αφενός όλα είναι σχετικά κοντά μεταξύ τους, τουλάχιστον εδώ που είμαι εγώ, αφετέρου η εξυπηρέτηση είναι γρήγορη και με συνοδεία παξιμαδιού και χαμόγελου.

Κοίτα, προφανώς και το ΙΚΑ εδώ δεν εξυπηρετεί 4.000 άτομα κάθε μέρα αλλά πολύ λιγότερα αλλά και πάλι οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί. Και δεν μπορείς να συνηθίσεις!!! Εδώ θα ξυπνήσεις στις 11, θα κάνεις τις δουλειές σου και προλαβαίνεις να κάτσεις και στην πλατεία να πιεις ένα καφέ με τον γνωστό που συνάντησες τυχαία..

Για να είμαι ειλικρινής μου είχε λείψει να περπατάω στο δρόμο και να λέω καλημέρα.. Στην κακούργα και πλανεύτρα πρωτεύουσα καλημέρα λες σχεδόν μόνο με τους γείτονες.. Κι έπειτα ο μεσημεριανός ύπνος..Τι είναι αυτό βρε αδέρφια??Το είχα ξεχάσει..Δίωρο ημερησίως για να βγει η μέρα..Το μεσημέρι η πόλη ερημώνει..Ο κόσμος δεν τρώει έξω αλλά σπίτι του, μαγειρεμένο φαγητό..Όαση! Αυτό το λίγο ντε που θα φάει γιατί η κρίση έχει βαρέσει υπερωρίες κι εδώ..

Καλά, το ότι πάω σχεδόν παντού με τα πόδια το εκτιμώ κάθε φορά που έρχομαι. Εδώ με το αυτοκίνητο σε μισή ώρα αλλάζεις νομό όχι απλά περιοχή!

Όσοι ζουν εδώ γκρινιάζουν για την έλλειψη επιλογών. Όσοι ζούμε στην Αθήνα γκρινιάζουμε για τις μεγάλες αποστάσεις και την μέρα που δεν μας φτάνει. Τα προβλήματα είναι κοινά, μην γελιέσαι ότι εδώ είναι ρόδινα..Απλά οι επιπτώσεις έφτασαν λιγάκι καθυστερημένα. Έφτασαν όμως..

Τι σε ζαλίζω και σένα θα μου πεις..

Μίλα μου με στίχους #16

Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό..

Too good to be true..

Αγόρι in love με κορίτσι και vice versa..Η ιστορία περιλαμβάνει τρυφερούς εναγκαλισμούς σε εκπληκτικά ηλιοβασιλέματα, φιλιά γεμάτα πάθος, νύχτες που παρακαλάνε να μην τις χαλάσει το αναπόφευκτο ξημέρωμα και λόγια γεμάτα υποσχέσεις με κυρίαρχη αυτή της παντοτινής πίστης και αγάπης..

Επόμενη σκηνή; Ο ένας από τους δυο με δάκρυα στα μάτια κι έναν λυγμό που παλεύει να κρύψει, γιατί ναι και οι άντρες κλαίνε στην πραγματική ζωή, κι ο άλλος να προσπαθεί να γίνει πειστικός για τον λόγο που εγκαταλείπει αυτή την σχέση.. Μπορεί να λέει αλήθεια, μπορεί και ψέματα who knows? Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο..

Και ερωτώ αγαπητέ αναγνώστη..Που πάει η αγάπη όταν τελειώνει; 

Που πάνε όλες αυτές οι ματιές οι λάγνες και τρυφερές που σε κάνανε να λιώνεις;

Πώς ξαφνικά το έτερον σου ήμισυ γίνεται ο άγνωστος που θα προσπεράσεις βιαστικά την μέρα που θα πέσεις πάνω του εντελώς τυχαία;

Που πάνε τα όνειρα που έκανες για μια ζωή γεμάτη από την ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου;

Τι κάνεις όλα αυτά τα ενθύμια που σου θυμίζουν ότι όλο αυτό κάποτε υπήρξε, όσο μάταια κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο;

Κι έρχεται η επόμενη ερώτηση..έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν θα μπορέσεις να νιώσεις πάλι κάτι δυνατό για κάποιον άλλον; Κι αν ναι συγκρίνεις την πραγματικότητα αυτών των συναισθημάτων; Γιατί είναι σαν να προδίδεις λιγάκι την προηγούμενή σου αγάπη.. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις στην αρχή.. Δεν είναι προδοσία φυσικά..

Αν με ρωτάς και σε νοιάζει να μάθεις, για μένα όλα είναι κύκλος..Όταν κάτι τελειώνει ξεκινάει κάτι άλλο..Το κοινό στοιχείο αυτών των κύκλων είσαι εσύ..Το άτομο που συνδέει το παρελθόν και το παρόν είσαι εσύ.. Απλά κάθε φορά προστίθεται και κάτι καινούριο, ίσως κάτι διαφορετικό όσον αφορά εσένα..

Που πάει όμως όλη αυτή η αγάπη μην με ρωτάς γιατί θα σε γελάσω και δεν θέλω..

Την κάνεις δεματάκι και την κλείνεις σε ένα κουτάκι στο μυαλό; Πόσα να χωρέσει πια κι αυτό το μυαλό και η καρδιά..Κινητές βιβλιοθήκες έχουμε γίνει για να βάζουμε τα πάσης φύσεως κουτάκια.. Πίσω πίσω τα πιο παλιά, μπροστά τα πιο πρόσφατα γιατί πλέον το παίζεις και άνετος και ότι δήθεν δεν σε ενοχλεί να τα βλέπεις και να τα συζητάς.. So untrue story..

Κι απάντηση δεν βρίσκω..

Έχει πανσέληνο απόψε..

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή κάπου είχα διαβάσει ότι ο Αύγουστος έχει δυο φεγγάρια κι όταν το ανέφερα γελούσανε και μου λέγανε ότι αυτό δεν γίνεται..Να όμως που φέτος γίνεται..Σήμερα είναι το πρώτο φεγγάρι του Αυγούστου και σκοπεύω να το απολαύσω δεόντως..Στην ταράτσα του σπιτιού με ένα ποτήρι κρασί, όμορφη μουσική και κυρίως καλή παρέα..

Να έχετε όλοι μια όμορφη, αυγουστιάτικη φεγγαράδα..

"Δεν το μπορείς του φεγγαριού να βρεις ένα ψεγάδι

γιατί σκορπά την ομορφιά στην πλάση κάθε βράδυ.."

Μίλα μου με στίχους #15

Είναι από αυτές τις σπάνιες φορές που η πίστη ότι τα καλύτερα όπου να 'ναι φτάνουν σε καθηλώνει..
Μάτια μου δεν ανησυχώ..Κι ας μην έχεις φανεί ακόμη ξέρω ότι πλησιάζεις..

Αχ Ελλάδα..

Χτες βράδυ έκατσα να δω την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο..Χμ..Έκατσα με δυσκολία για να είμαι ειλικρινής..Και ξέρω πως στο τέλος δεν ήμουν η μόνη που εντελώς αυθόρμητα έψαξα να βρω την δικιά μας, την ελληνική τελετή έναρξης το 2004. Λες και μόλις είχα πάρει ένα φάρμακο που μου άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα κι έτρεξα να φάω κάτι γλυκό να αλλάξει η γεύση.. 

Όχι, όχι..Θα αφήσω κατά μέρος το πατριωτικό μου συναίσθημα και δεν θα υποστηρίξω ότι είμαστε οι καλύτεροι γιατί είμαστε Έλληνες.. Δεν θα εξυμνήσω κι εγώ την υπεροχή μας ως Έλληνες έναντι των άλλων λαών.. Γιατί πολύ απλά πιστεύω στην διαφορετικότητα των λαών και όχι στην αναγκαστική τους σύγκριση ώστε να βγει ο καλύτερος σε ένα αγώνα που ουσιαστικά δεν υπάρχει..

Απλά αυτό που ξαναείδα χτες είναι την ιστορία της χώρας μας, που τόσο περήφανους μας έχει κάνει, κι αναπόφευκτα έκανα την σύγκριση με το τώρα, με το πρόσφατο χτες..Τρίζουν τα κόκκαλα του Σπύρου Λούη για όλους τους αθλητές μας, αυτό σκέφτηκα..Που το κλαδί ελιάς και η τιμή της συμμετοχής αντικαταστάθηκαν από παχυλά συμβόλαια, αμφιβόλου προέλευσης και ποιότητας..Που το ευ αγωνίζεσθαι και η ευγενής άμιλλα φαντάζουν τόσο ρετρό φράσεις που όλοι απλά τις επαναλαμβάνουν χωρίς καν να νιώθουν τι σημαίνουν..

Ναι, ανατριχιάζω κάθε μα κάθε φορά που ακούω τον Εθνικό μας ύμνο αλλά αυτό δυστυχώς κρατάει μερικά λεπτά..Μετά τι; Ξανά στην πραγματικότητα..

Μακάρι να μην είχε σημασία ποιος θα βγει πρώτος, ποιος θα πάρει αυτή τη θέση στο δημόσιο λόγω μεταλλίου..Μακάρι ο ολυμπισμός να είχε κρατήσει κάτι από την παιδική αθωότητα όλων των αθλητών..Ξέρεις, αυτό που βλέπεις ένα άθλημα που πιστεύεις ότι σου ταιριάζει και στην αρχή το μόνο που σε νοιάζει είναι να μάθεις τα μυστικά του και μετά απλά θέλεις να γίνεις καλύτερος για σένα και μόνο για σένα..

Φοβάται...

"Αυτή είναι η λέξη-κλειδί που μπορεί να εμηνεύσει τις περισσότερες από τις περιπτώσεις των εσωστρεφών, οι οποίοι, από πολύ νωρίς στη ζωή τους και προκειμένου να κρύβουν τον φόβο τους, υιοθέτησαν το ύφος μιας αγέρωχης σιωπής. Κάτι εντός τους, συνειδητά ή ασυνείδητα, έχει επί χρόνια προβάρει και ασκήσει την έκφραση που θα τους δικαιολογεί και θα τους προστατεύει. Οι εξυπνότεροι ψυχισμοί καταφέρνουν μάλιστα να προσδίδουν σε τούτο το προσωπείο μια ιδιαίτερη γοητεία. Συνιστά άλλωστε επιχείρηση ζωής μια τόσο αναγκαία, ζωτική για τους ίδιους άμυνα. Γιατί ο φόβος συνήθως είναι μεγάλος, και είναι μεγάλος γιατί είναι πρόωρος, πρωτογενής, ριζωμένος σε τρόμο, τραύμα ή εξουθένωση πολύ τρυφερής ηλικίας. [...]

Είναι απίστευτο πόσο σοβαρά και πόσα γελοία μπορούν να τρομάξουν τον άνθρωπο. Όταν μάλιστα ο φόβος ξεκινάει από πολύ πρώιμη ηλικία το θέμα του φόβου θα είναι παιδιάστικο. Συνήθως οι άνθρωποι φοβούνται το ίδιο τους το πρόσωπο και για το ίδιο τους το πρόσωπο. Δεν τους αρέσει ο εαυτός τους, δεν τον εμπιστεύονται, δεν τον συμπαθούν, δεν τον ξέρουν, και ο ξένος υπήρξε από τα αρχαία χρόνια και εχθρός, πρέπει να τον καλύψουν ώστε να μην νιώσει και ο άλλος την ίδια απέχθεια που οι ίδιοι βιώνουν ως αυτοαπέχθεια και ντροπή. Μόνο αν προσποιηθούν έχουν ελπίδα να είναι αποδεκτοί. Οι άνθρωποι ξεμένουν έξω από την γνησιότητά τους, γιατί δεν την επιδίωξαν, προτιμούν να κυνηγούν ένα φάσμα, μια ουτοπική φαντασίωση ως εαυτό τους, ένα εξωπραγματικό μύθο ως ζωή τους. Πώς να συμφιλιωθούν και να συμπαθήσουν μετά, συγκρίνοντάς τα με εκείνο που καθημερινά έχουν;

Μπορεί να κάνω λάθος αλλά νομίζω πως αυτό είναι το πιο συνηθισμένο κίνητρο των υπερβολικά εσωστρεφών: Το δράμα ενός εαυτού για τον οποίο ντρέπονται.

Όπως έχουμε ξαναπεί, το κόμπλεξ ανωτερότητας προέρχεται από κόμπλεξ κατωτερότητας, έτσι και η "μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του" που καταφέρνει με ελάχιστα μέσα να εκπέμπει ένας λιγομίλητος και "βαρύς" τύπος προέρχεται από χαμηλή ιδέα για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι στην προσποίηση είμαστε επιστημονικά αυτοεκπαιδευμένοι. Άλλος λίγο, άλλος πολύ. Γιατί εκείνο που την υπαγορεύει έχει δύναμη ενστίκτου αυτοσυντήρησης, ενστίκτου κοινωνικής επιβίωσης. Με την ίδια επιταγή που έπρεπε να καλύψεις το γυμνό σώμα ως πρωτόγονος, όταν ξέσπαγαν οι χιονοθύελλες έξω από τη σπηλιά, έτσι πρέπει να κρύψει η μειονεξία τον εαυτό της όταν είναι να βγούμε έξω από τη σπηλιά της φοβισμένης μας μόνωσης."

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα

Μάρω Βαμβουνάκη

everything happens for a reason..

ΟΛΑ γίνονται για κάποιο λόγο.. Μπορεί στην αρχή να μην τον βλέπεις, να μην τον καταλαβαίνεις αλλά τελικά όλα βρίσκουν τον δρόμο τους..αργά ή γρήγορα βρίσκεις τα κρυμμένα κομμάτια του παζλ και τα ενώνεις..και τότε ανακαλύπτεις τον κόσμο..έτσι όπως είναι, κι όχι έτσι όπως θέλουν ορισμένοι να σου τον παρουσιάσουν.. Βρίσκεις απάντηση σε πολλά..όλα πια αποκτούν άλλο νόημα..

Ποιος είναι αυτός ο λόγος; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά..Ίσως να πρέπει να πονέσεις..Ίσως να πρέπει να τριφτείς στη ζωή.. Ίσως ενδόμυχα προστατεύεις τον εαυτό σου από κάτι που δεν ξέρεις τι είναι αλλά το νιώθεις και λειτουργείς με συγκεκριμένο τρόπο..

Κι όταν βρίσκεις τον λόγο; Για αρχή μαζεύεις τα κομμάτια σου..Άλλος πονάει περισσότερο, άλλος πονάει λιγότερο..Αυτοί που έχουν καρδιά αισθάνονται..Συνέρχονται..Παίρνουν ένα ακόμη μάθημα ζωής και πριν καλά καλά το χωνέψουν πρέπει να πάνε στο επόμενο κεφάλαιο.

Συμπέρασμα; έχε τα μάτια σου ανοιχτά..Άκου αυτό που σου λέει το μέσα σου και σκέψου δυο φορές παραπάνω..όταν κάτι μέσα σου σε κρατάει, μείνε πίσω..Φτιάξε ένα καινούριο παζλ αλλά να είναι από αγάπη, ειλικρίνεια, αξίες και αρχές! Αυτή τη φορά όμως τα κομμάτια του δώσε τα σε ανθρώπους που ξέρουν να τα εκτιμήσουν και να τα βάλουν στη σωστή θέση..

"Η τάφρος της σιωπής"

Το παρακάτω απόσπασμα είναι αφιερωμένο σε όλους όσους θέλουμε να κατεβάσουν λιγάκι τον τοίχο ανάμεσά μας..Μακάρι εν τέλει να το κάνουν..

 

"Μια από τις πιο εύκολες απαντήσεις που δίνουμε όταν γνωρίζουμε κάποιον που δε δέχεται να μιλήσει για τον εαυτό του και τα δικά του ζητήματα, που δύσκολα ανακοινώνει την άποψή του, είναι πως πρόκειται για εγωιστή. Πως έχει τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του ώστε δεν καταδέχεται να μοιραστεί όσα σημαντικά κρύβει μέσα του με εμένα, με τους γύρω του τελοσπάντων. Όλοι έχουμε βρεθεί σε συντροφιές όπου ενώ εξομολογούμαστε διάφορα δικά μας, κάποιος κάθεται ανάμεσά μας αμίλητος και πολλές φορές ανέκφραστος, χωρίς να συμμετέχει στη γενική συνομιλία. Δεν κοινωνεί ούτε συμμετέχει καταβάλλοντας το προσωπικό του μέρισμα στη μοιρασιά. Δείχνει να έχει επιλέξει μόνο μια έκφραση να μας παρακολουθεί εμάς τους υπόλοιπους, που κρύβει πίσω της το αδιάβαστο και ακατανόητο εσωτερικό του σύμπαν. Συνήθως κάθεται λίγο πιο πέρα, έχει στάση δήθεν χαλαρή αλλά από μέσα άκαμπτη, το σώμα του κλίνει στο να φύγει από μια κάποια έξοδο. Τείνουμε αυθόρμητα να τον θεωρούμε πιο ισχυρό από εμάς, πιο βαθυστόχαστο, πλάσμα που οι ιδέες του, οι εμπειρίες του, είναι πάνω από τις δικές μας δυνατότητες, γεγονός που τον κάνει σ΄εμάς αξιοθαύμαστο ή αντιπαθή, χωρίς οπωσδήποτε το ένα να αποκλείει το άλλο. Μεγαλύτερη αμηχανία προκύπτει όταν δε βρισκόμαστε σε παρέα, αλλά πρόσωπο με πρόσωπο, τετ α τετ, οι δυο μας με έναν τέτοιο τύπο. Επειδή οι κουβέντες και η επικοινωνία προχωρούν μόνο όταν ανοίγουμε την ψυχή μας, όταν ανταλλάσσουμε εκείνα που μας αφορούν, συγκινούμαστε με όσα αισθανόμαστε και εκμυστηρευόμαστε, γρήγορα η επαφή μαζί του σκαλώνει, παγώνει και μπλοκάρει. Όσο ανοιχτοί και καλοδιάθετοι κι αν είμαστε, όσες ποσότητες εμπιστοσύνης και παρακίνησης κι αν του καταθέτουμε, εκείνος παραμένει μέσα στο κάστρο του, δεν ανοίγει ούτε παραθυρόφυλλο ούτε φεγγίτη να δούμε κάτι εντός.Μπορεί να συζητά, αλλά συζητά αποπροσωποποιημένα κι αυτό σύντομα το εισπράττει η ανοιχτή ευαισθησία μας."

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα

Μάρω Βαμβουνάκη

Μίλα μου με στίχους #14

Music is my therapy..

wind of change..

Είναι φορές που αναζητάς απεγνωσμένα μια αλλαγή..όχι χαλαρή, τύπου ας αλλάξω χρώμα στα μαλλιά και μένω χαρούμενη για κανένα μήνα μέχρι να βγει η ρίζα..όχι, όχι..ΑΛΛΑΓΗ! ριζική, εκεί που δεν θα την περιμένει κανείς, ούτε καν εσύ..να μαζέψεις τους φίλους σου ένα βράδυ για να τους χαιρετήσεις και να μείνουν στήλες άλατος..κι εσύ όμως να στενοχωριέσαι που θα κάνεις καιρό να τους δεις, και κάποιους θα τους χάσεις, αλλά θα αισθάνεσαι χαρά για το άγνωστο που θα πας να βρεις..και να πάρεις την βαλίτσα σου, ξανά, και να μετακομίσεις , πάλι, κάπου αλλού..

φυσικά και δεν είναι εύκολο..αλλά δεν είναι συναρπαστικό να ξέρεις ότι πας να ζήσεις κάτι από την αρχή?μια δεύτερη φοιτητική ζωή, τουλάχιστον ως προς το κομμάτι της κοινωνικοποίησης..τα βλέπω πολύ ρομαντικά ε?πιθανόν..είναι καλύτερο όμως να τα βλέπω ρομαντικά παρά μαύρα κι άραχνα..

πού είναι τελικά η ζωή που όλο περιμένω και δεν έρχεται? η ζωή είναι εκεί που περνάς όμορφα μου είπε μια πριγκίπισσα..κι εδώ μια χαρά περνάω αλλά θέλω το κάτι παραπάνω..κόλλησε το βαρκάκι μου πάλι και θέλω να το ξεκολλήσω..να βρω καινούρια βαρκάκια να τα ενώσω με τα ήδη υπάρχοντα στον στόλο μου..ναι, κάνουμε και μάχες..καθημερινές σχεδόν..με το μέσα μας, με το έξω μας..ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει..και στο τέλος μαζευόμαστε και ανταλλάσουμε εμπειρίες και γνώση..

το θέμα είναι ποιος ή τι την πυροδοτεί αυτή την αλλαγή..είναι πολύ πιο εύκολο να σου έρθει ουρανοκατέβατη η κατάσταση και να πεις "δεν έχω άλλη επιλογή, θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.." μα όταν σκέφτεσαι εσύ ποιες επιλογές να δημιουργήσεις άστα να πάνε..και να τις σκεφτείς πόσο εύκολα θα τις κάνεις πραγματικότητα..? πόσο εύκολο είναι να πάρεις την βαλίτσα σου και να φύγεις..? αντέχεις να αφήσεις πίσω σου ότι είναι αυτό που σε κρατάει..?

Δεν είναι οι άλλοι που θα σε κάνουν ευτυχισμένο..

"Δεν είναι οι άλλοι που θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Το ξαναείπαμε κι ας μην είναι πιστευτό. Συνηθίσαμε τόσο να λέμε: "Εσύ είσαι η χαρά μου. Η μόνη μου χαρά." Ή "Η Κόλαση είναι οι άλλοι." Έτσι όπως μαθαίνουμε να ζούμε και να σχετιζόμαστε, θέλει σχολαστική εσωτερική εργασία για να το χωνέψεις κάτι τέτοιο: Μην περιμένεις να ευτυχήσεις από κανέναν. Δε γίνεται!

Δεν είναι οι άλλοι οι χορηγοί και οι διανομείς της ειρήνης μας και της χαράς μας ούτε της δυστυχίας μας. Ούτε οι άλλοι ούτε τα άλλα έχουν στην ουσία επιρροή στη ζωή μας. Η ευφορία ή ο πόνος, η ανία ή το κέφι ξεχειλίζουν από εντός, όλα τα άλλα μονάχα αφορμές και προσχήματα. Αν αναβλύσει κάπου ένας πίδακας, από νερό ή πετρέλαιο, δεν είναι το μεταλλικό αντικείμενο, με το οποίο χτυπάει τη γη ο δημιουργός του, η φλέβα είναι υπόγεια, προϋπάρχουσα. Γι΄αυτό τα ίδια ακριβώς γεγονότα εκλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά από τον καθένα. Πάντα έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον τα βιβλία που αφηγούνται μια ιστορία, ακριβώς την ίδια ιστορία, έτσι όπως διαφορετικά την αφηγούνται πρόσωπα που την βίωσαν, έτσι όπως διαμελίζεται σε πολλές αλλιώτικες ιστορίες. Ζητήστε τη γνώμη για ένα πρόσωπο από διαφορετικούς γνωστούς του. Όσο ισορροπημένοι κι αν είναι οι αφηγητές, στο τέλος θα μπερδευτείτε, οι γνώμες και τα πορτρέτα που θα λαβαίνετε θα είναι από αλλιώτικα μέχρι αντίθετα.

Άμα όμως έχεις δέσει γερή σχέση με τον δικό σου εαυτό, τότε δεν εξαρτάσαι από κανένα, πολύ περισσότερο από τη γνώμη του. Τον αγαπάς, τον σέβεσαι, τον ακούς, τον συμβουλεύεσαι, αλλά την τελική απόφαση, όσες διαπραγματεύσεις κι αν κάνεις πριν, θα την λάβεις εσύ και τα τα δικά σου, προσωπικά, λεπτότατα προσωπικά κριτήρια. Τη δική σου προϊστορία που τα καθορίζει δεν την έχει περάσει άλλος, μονάχα εσύ.

Οι μεγάλες επενδύσεις στους άλλους, και στους σοφότερους, ή στα άλλα, και στα πιο αστραφτερά, στα πιο ελκυστικά και πολυδιαφημισμένα προέρχονται από εσωτερική ένδεια. Οι επενδύσεις είναι νευρωσικές, μεταβιβάσεις, μεταφορές, ταυτίσεις, προβολές, όπως τις ονομάζει η επιστήμη. Κι επειδή είναι νευρωσικές -άρα όχι γνήσιες- είναι αγχώδεις, ανικανοποίητες, ανασφαλείς, εύκολα τη λατρεία τη μεταβάλλουν σε αντιπάθεια. Συμβολίζουν, δεν είναι. Τελικά συμβολίζουν αυτό που δεν είμαι. Καταντούν άλλοθι, καταφύγιο βομβαρδισμών και μεσσίας.

Έτσι και οι πολυαναμενόμενες διακοπές. Αναμένουμε να μας σώσουν, να μας μεταμορφώσουν την πλήξη, να σώσουν τον γάμο μας, τη σχέση μας, να προσφέρουν ευκαιρίες για φιλίες, για μεγάλους έρωτες."

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα

Μάρω Βαμβουνάκη

Que sera, sera..

Πώς είναι το δωμάτιο σου όταν θες να φτιάξεις ντουλάπες και να ανεβοκατεβάσεις ρούχα; ε αυτό ακριβώς μπορεί να συμβεί και στο κεφάλι σου ενίοτε..βλέπε αχταρμάς και θα είσαι μέσα..κοίτα, ο εγκέφαλος έχει κάποια κύτταρα τα οποία προσπαθεί με θυσίες να κρατήσει γιατί όσο να πεις χρειάζονται..έρχεσαι εσύ τώρα, στα καλά καθούμενα, κι επειδή δεν έχεις με τι να ασχοληθείς, τον βασανίζεις ανελέητα..τι σου φταίει καλή μου;;άφησέ τον ήσυχο μπας και δουλέψει για τίποτα πιο χρήσιμο..ναι, ναι ξέρω..η πολλή ησυχία σου την έχει δώσει..θες να ανάψουν τα αίματα, να θυμηθείς πώς ήταν όταν το μυαλό χτύπαγε υπερωρίες γιa να σκεφτεί διάφορα και να τα πραγματοποιήσει φυσικά..χαλάρωσε..αφού το ξέρεις, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει..όχι, μην κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια αλλά μην τα πας και πέρα δώθε συνέχεια..έχουν κι οι άλλοι χεράκια..και ματάκια κι αυτάκια..βλέπουν, ακούν, παρατηρούν, καταλαβαίνουν αυτά που δείχνεις..κι αυτά που κρύβεις ενίοτε..μπορεί κάτι να θέλουν να πουν, κάτι να κάνουν και τους κόβεις τη φόρα..υπομονή; χμμ, αν και δεν μου αρέσει πολύ η λεξούλα θα συμφωνήσω ότι είναι απαραίτητη..όχι, ανεξάντλητη δεν την λες..όλα έχουν τα όριά τους, ακόμα και η αναμονή..αλλά χαλάρωσε κι απόλαυσε ότι είναι να συμβεί..

εγώ κι εσείς μαζί..

Τα όνειρα είναι για να τα κυνηγάς..Αυτό είναι κάτι που πλέον το ξέρω πολύ καλά..φροντίσανε δυο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα να μου το διδάξουν όσο καλύτερα μπορούσαν..κι εσύ είσαι εκεί για να στηρίξεις μια προσπάθεια γιατί ξέρεις ότι το αξίζουν..όσα νεύρα κι αν έχουν, όσα κλάματα κι αν χύσουν είσαι εκεί γιατί πλέον αυτό το όνειρο έχει γίνει και δικό σου.. γιατί πρέπει να συντηρείς την πίστη όταν αυτή χάνεται..γιατί όταν οι άνθρωποι πιστεύουν σε σένα κάνεις θαύματα...γιατί θα έχεις βάλει κι εσύ ένα μικρό λιθαράκι και θα αισθάνεσαι περήφανος..γιατί θες τόσο πολύ να το πετύχουν που δεν δέχεσαι τίποτα λιγότερο..γιατί όταν έρχεται η ώρα των αποτελεσμάτων επιτέλους κλαις από χαρά!!!θες να το πεις παντού γιατί αυτή η χαρά πρέπει να μοιράζεται!!! Κι αυτή η χαρά δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο..

Είναι Μάϊος και κάτι μου λείπει αυτές τις μέρες..Μου λείπει να κάνουμε ατελείωτες επαναλήψεις και να πηγαίνουμε μακρινές βόλτες για να ξελαμπικάρει το μυαλό..Μου λείπει να κάνουμε όνειρα για το πώς θα είναι η επόμενη μέρα..όταν σκέφτομαι όμως ότι ζούνε μέσα στο όνειρό τους χαμογελώ και σκέφτομαι πόσο άξιζε αυτή η προσπάθεια..

Κι είναι μια ευκαιρία να πω στις αδερφές μου ότι τα δύο τελευταία χρόνια μου δώσανε πολύτιμα μαθήματα..και κάθε φορά που θα τα σκέφτομαι θα θυμάμαι τα δάκρυα χαράς που χύσαμε και για το πόσο περήφανη είμαι που είμαι η μεγάλη σας αδερφή..

Μίλα μου με στίχους #13

It's that very moment when you are close to him/her and your heart just skips a beat..

you can even call that moment serendipity..

 

enough is enough..

και τώρα που το ροζ συννεφάκι τελείωσε τα δωρεάν δρομολόγια ήρθε η ώρα να κατέβουμε όλοι στη τελευταία στάση..το τίμημα;πολύ ακριβό πλέον..δεν ξέρω αν θα έχουν όλοι να το πληρώσουν για να πάνε ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά τους..πάρε τα πολυπόθητα χαρτιά που όλοι σου είχανε φάει τα αυτιά, και τα νιάτα, να αποκτήσεις και κάνε τα κάτι που να μοιάζει με όνειρο..θα μου πεις πώς θα το κάνεις αυτό; τα βάζεις κάτω από το μαξιλάρι σου..τα τάζεις στα εικονίσματα μαζί με τον πρώτο μισθό..πίνεις ελληνικό και κοιτάς να βρεις τα σημάδια..μεγάλο δρόμο θα διαβείς, αυτό είναι το μόνο σίγουρο..

και μέχρι να τον διαβείς αυτόν τον δρόμο, και όχι δεν είναι ευθεία, οπλίσου με υπομονή και κυρίως με βαμβάκι για τα αυτάκια σου..γιατί έχεις να ακούσεις πολλά άκυρα και δήθεν ψυχοπονιάρικα, τύπου υποστηρικτικά, λόγια..το έχω ξαναπεί..μην αναφέρετε τη λέξη ΥΠΟΜΟΝΗ..διαγράφηκε από το λεξικό πολλών εδώ και πάρα πολύ καιρό..γιατί με την υπομονή φίλε μου γάλα δεν αγοράζεις.. γιατί η υπομονή δεν σε βοηθάει να βγει μια ακόμη μέρα σχεδόν ανώδυνα και με όλα τα γυάλινα είδη του σπιτιού σου ανέγγιχτα.. η υπομονή δεν θα σε πάει ένα βήμα παραπέρα..η υπομονή δεν θα σε κάνει χρήσιμο και παραγωγικό σε καμιά ηλικία..

δεν ξέρω ποια είναι η λύση..ψάχνω να την βρω στωικά και βασανιστικά αργά.. είναι δεδομένο ότι πλέον ο καθένας κοιτάει λιγάκι παραπάνω τον εαυτό του..δεν θα το κρίνω..αλλά τουλάχιστον εσείς οι πολύφερνοι αυτού του κόσμου, σταματήστε τη δήθεν υποστήριξη που αρχίζει και τελειώνει με βαρύγδουπες και τόσο βαρετές κουβέντες..ναι, κοιτάξτε τον εαυτό σας γιατί πολύ απλά δεν μπορείτε να δείτε παραπέρα..κι αφήστε τους υπόλοιπους να συνεχίζουν να προσπαθούν για το όνειρο χωρίς φιλικά χτυπήματα στην πλάτη τους..enough is enough..

φοβάμαι..

Φοβάμαι..ΦΟΒΑΜΑΙ πώς αλλιώς να στο πω; με τι λόγια να στο περιγράψω αυτό το συναίσθημα; με τι εικόνες; το ανατριχιαστικό είναι την ώρα που ανακαλύπτεις την δύναμη και την έκταση αυτού του συναισθήματος..μη κοιτάς που το παίζω άνετη και με αυτοπεποίθηση..όλα σε λογικά πλαίσια..όταν πέφτω να κοιμηθώ έρχονται όλες οι σκέψεις μαζεμένες..κι αν εκείνο, κι αν το άλλο; φτιάχνεις σενάρια μέχρι το πρωί..και την επόμενη μέρα θα πεις τα λάθος λόγια, στο λάθος άνθρωπο γιατί δεν τολμάς να του πεις μια και μόνο λέξη..φοβάμαι..

Ξέρω τι θα μου πεις..Δεν είναι δίκαιο να τους βάζεις όλους στο ίδιο καζάνι να βράζουν..κι έχεις απόλυτο δίκιο..αλλά δεν το ξέρω αυτό το καινούριο να το διαχειρίζομαι..έχω ξεχάσει πώς είναι..πρέπει να μου δείξεις εσύ από την αρχή, σιγά σιγά και με υπομονή στα λάθη..δεν θέλω να τα κάνω αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα τα αποφύγω..

πόσο σου τρώει τη ψυχή ο φόβος..δεν σ΄αφήνει να ανασάνεις και φυσικά δεν υπάρχει χώρος για λογικές σκέψεις..όχι!!!θα σκεφτείς το χειρότερο σενάριο, θα πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι η πραγματικότητα και μετά θα βάλεις και τις φωνές για την αδικία που σε κατατρέχει σε όλη σου τη ζωή..

χαλάρωσε..καιρός να σταματήσεις να υπερβάλλεις..κι αν θες να είναι όλα καλά καλύτερα δες μια ταινία..γιατί αν περιμένεις να ζήσεις υπογράφοντας συμβόλαια ευτυχίας με αντίστοιχες ρήτρες στους συνεταίρους για την απόλυτη επιτυχία του πειράματος λυπάμαι αλλά αυτό δεν θα είναι ζωή..

κι επιτέλους αυτόν τον τοίχο που έχεις υψώσει χαμήλωσέ τον..μπορεί κάποιος να θέλει να δει μέσα τι γίνεται και να μην τον αφήνεις και στο τέλος να φύγει..

bittersweet memories..

Φοράς τα καλά σου, παίρνεις το γνωστό πράσινο βιβλιαράκι, το κεράκι σου, τη γιαγιάκα από το χέρι και πας στην εκκλησία..Στιγμές ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας, εικόνες ανεξίτηλες..Η Μεγάλη Βδομάδα πάντα είχε ξεχωριστή σημασία και θέση..Και με τα χρόνια απέκτησε άλλη διάσταση αλλά δεν έχει χάσει τίποτα από τα συναισθήματα του παρελθόντος..Είναι που όταν είσαι μικρός κάποια πράγματα τα κάνεις από συνήθεια, χωρίς να κατανοείς πλήρως τους λόγους..όταν είσαι μικρός η νηστεία και η καθημερινή παρουσία στην εκκλησία τούτη τη βδομάδα γινόταν χωρίς ιδιαίτερη σκέψη..Συνήθειες των μεγαλύτερων και της κοινωνίας γινόντουσαν κτήμα σου χωρίς να καταλαβαίνεις το πώς και το πότε..

Όμως καθώς μεγαλώνεις όλα αυτά τα θέτεις σε άλλη διάσταση..Ίσως είναι η διάθεση να δοκιμάσεις τον εαυτό σου και να πεις ότι τα πήγες καλά με την αυτοσυγκράτηση.. Ίσως να μην συμφωνείς και πολύ με όλα αυτά αλλά να θες να τα κάνεις γιατί η επανάληψή τους σου δημιουργεί μια αίσθηση νοσταλγίας και μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση οικειότητας..

Ξέρεις, αυτές τις μέρες πάντα μια πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία που την έχω ανάγκη..Είναι σαν ένα ραντεβού ετήσιο που δεν χάνω για κανένα λόγο..ίσως είναι που οι γονείς μου δεν μπορούν να ζήσουν αυτές τις μέρες μαζί μας όπως θα ήθελαν λόγω δουλειάς..ίσως είναι ο πολύτιμος χρόνος που μου δόθηκε με την γιαγιά μου, αυτά που μας μάθαινε και μας έλεγε για αυτές τις μέρες..ίσως είναι η κατάνυξη και τα δάκρυα που έρχονται άθελα στα μάτια ακούγοντας τα τροπάρια στην εκκλησία..ίσως είναι η ένταση μέσα μου όταν σβήνουν τα φώτα στην εκκλησία, η καμπάνα χτυπάει πένθιμα κι ο Χριστός σταυρώνεται..Εικόνες και στιγμές που παίρνουν τη σημασία που εσύ τους δίνεις..

Μα πιο πολύ είναι που γυρνάω ξανά στο σπιτάκι μου, στο λιμανάκι μου..Που μοσχομυρίζει από τα κουλούρια της μαμάς :) Που θα χαζολογήσουμε με τον μπαμπά μου και θα μας πειράζει όλη την ώρα!!

Που επιτέλους θα καθίσουμε ξανά όλοι μαζί στο τραπέζι.. Και φυσικά θα έχουμε ψάξει αγωνιωδώς για το πιο γερό αυγό για να αναμετρηθούμε!!

Κάποιος μπορεί να τα πει όλα αυτά πεζά και γραφικά..so what? σημασία έχει που γεμίζει η ψυχή σου ξανά και μετά έχεις τη δύναμη να συνεχίσεις..

Μίλα μου με στίχους #12

Να ‘ταν η απόσταση γυαλί με μια να το σπάσω

και ούτε μια στιγμή να μην σε ξαναχάσω

Μίλα μου με στίχους #11

κλείνεις τα μάτια και βρίσκεσαι αλλού..βρίσκεσαι απέναντι από κάτι που δεν μπορείς να φτάσεις..ίσως και να μην ξέρεις τι προσπαθείς να φτάσεις..

είναι τύχη να μπορείς να κρατηθείς σφιχτά από το κορμί κάποιου όταν καταλάβεις ότι τα φώτα απέναντι δεν υπάρχουν στα αλήθεια..να είναι η αγκαλιά του ο παράδεισος..

"κι είναι λέω ο παράδεισος για μας αγάπη μου μικρή να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.."

people all around..but I don't hear a sound..

Μπερδεμένη; Στενοχωρημένη; Θυμωμένη; έτοιμη να ξεσπάσω; Ναι σε όλα!! Δυστυχώς ναι σε όλα.. Δε ξέρω τι γίνεται..Είναι αυτό που ξαφνικά νιώθεις ότι κάτι έχει αλλάξει σε σχέση με τους γύρω σου αλλά δεν μπορείς να εντοπίσεις τι ακριβώς συμβαίνει. Που νομίζεις ότι όλα είναι του μυαλού σου λόγω ανάδρομου Ερμή αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι κάτι έχει αλλάξει.. Οι άνθρωποι παύουν να σε κοιτάνε στα μάτια, λέτε μόνο τα τυπικά, έχεις χάσει την επαφή που είχες παλιότερα και λες το ζω ή θέλω να το παίξω drama queen; κι όμως το ζεις..απαντήσεις δεν παίρνεις με ευκολία, μόνο μισόλογα που σου επιβεβαιώνουν αυτό που νιώθεις..και περιμένεις..δεν ξέρεις τι ακριβώς, αλλά η ψυχολογία έχει πιάσει πάτωμα και δεν λέει να το αποχωριστεί..

Ξαφνικά δεν έχει σημασία τι νιώθεις, αν είσαι καλά ή δεν είσαι..που θες να βγεις μια βόλτα κι ενώ έχεις ξέχωρα τις αγαπημένες σου επαφές στο υπερσύγχρονο κινητό σου διαπιστώνεις ότι δεν πρόκειται να καταλάβει κανένας αυτό που νιώθεις..ή και να το καταλάβει δεν θα δώσει πολλή σημασία.. και να γκρινιάξεις, και να θυμώσεις δεν θα δώσουν σημασία..γιατί η εύκολη λύση είναι να σκεφτούν ότι μπορώ να λέω ότι θέλω και μετά να περιμένω από τον άλλον να το δει επιδερμικά, να μην τον αγγίξει και ότι θα του περάσει καλέ, μη σκας!

και κάπου εκεί αρχίζεις να γλυκοκοιτάς ότι έχει φτιαχτεί από γυαλί και θες να το απαλλάξεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητάς του..γιατί κάπως πρέπει να ξεσπάσεις κι εσύ..γιατί κουράστηκες να το παίζεις ψύχραιμη και κυρία, πρέπει κι οι άλλοι να αναλογιστούν επιτέλους την ευθύνη των πράξεων τους αλλά και των λεγομένων τους.. γιατί πρέπει να αποδεχτούν αυτά που σε ευχαριστούν και να μην γκρινιάζουν χωρίς λόγο..γιατί δεν μπορείς να είσαι πάντα διαθέσιμος για αυτούς, έχεις κι εσύ τη ζωή σου..μια ζωή που μπορεί να έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό την άνεση του χρόνου αλλά είναι δική σου απόφαση τι γουστάρεις να κάνεις σ' αυτόν τον ελεύθερο χρόνο..

και η γη συνεχίζει να γυρίζει..

όλα κάποτε τελειώνουν..και τα καλά και τα άσχημα και τα αδιάφορα..και τελικά καταλαβαίνεις ότι μεγαλύτερη σημασία και πλάκα είχε το ταξίδι κι όχι ο προορισμός.άσε που δεν ξέρεις αν σου αρέσει που όντως τελείωσε..χάνεις και πάλι ένα σημείο αναφοράς, δεν είσαι πλέον μέλος μιας ομάδας, λες ότι υπήρξες μέλος αυτής της ομάδας.

γιατί να μας καθορίζει πάντα κάτι; προς τι όλοι αυτοί οι βαρύγδουποι τίτλοι που κάνουν χαρούμενους μόνο τους γονείς γιατί έβγαλαν σωστά παιδιά στη κοινωνία; ναι εντάξει κι εσύ νιώθεις μια ικανοποίηση ότι το κατάφερες κι αυτό! και μετά τι; ψάχνεις τον επόμενο στόχο, το επόμενο όνειρο να κυνηγήσεις. γιατί χωρίς όνειρα η ζωή είναι σχετικά άδεια δεν βρίσκεις;

μήπως πάλι είναι κουραστικό να προσπαθείς μονίμως να πετύχεις κάτι; δεν έχει αξία το να απολαμβάνεις τους κόπους σου, με όποιον τρόπο σε εκφράζει καλύτερα; μόνος; με παρέα; ψηφίζω τη παρέα.όχι, ο εαυτός σου δεν λογίζεται σε αυτή τη περίπτωση για παρέα. είναι σαν να ανεβάζεις το σούπερ ψαγμένο κομμάτι στο Fb και να κάνεις Like στον εαυτό σου, tragique..

κι αν δεν σου κάνει κανένας Like; τζάμπα το ψάξιμο, τζάμπα η προσπάθεια; και τώρα με ποιον θα το πιεις αυτό το ρημάδι το μπουκάλι κρασί για να γιορτάσεις; 

και η γη συνεχίζει να γυρίζει, πλήρως αδιάφορη για το βαρύτατο προσωπικό σου δράμα..

Μίλα μου με στίχους #10

η βροχή που πέφτει σε συνδυασμό με αυτή τη μελωδία είναι ένας συνδυασμός ανεκτίμητος..

Μίλα μου με στίχους #9

Que sera, sera..

Μίλα μου με στίχους #8

Μην το πεις πουθενά

πια τα βράδια δεν κοιμάμαι

η καρδιά μου χτυπά

και φοβάμαι , ναι φοβάμαι

Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια

κάτι να μοιραστώ

και σου ζητάω βοήθεια και

ντρέπομαι γι’ αυτό

Μην το πεις πουθενά

όλα θέλω να τ’ αφήσω

σπίτι φίλους δουλειά

δίχως να κοιτάξω πίσω

Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια

κάτι να μοιραστώ

και σου ζητάω βοήθεια

και ντρέπομαι γι’ αυτό

Μην το πεις πουθενά

ΟΤΑΝ ΓΕΛΩ ΔΥΝΑΤΑ

ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΛΑΙΩ

Μην το πεις πουθενά

Πόσο να κρύβομαι πια;

Δεν αντέχω σου λέω!

Μην το πεις πουθενά

Θέλω να φύγω μακριά 

Πίστεψε με το θέλω..

Πλύστρα του ουρανού..να μ' έχεις κατά νου..

Από μικρή μου άρεσε να κάθομαι με τις ώρες και να ακούω τη βροχή..όχι να την βλέπω..να την ακούω..Να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου τα βράδια και να την ακούω να πέφτει στη ταράτσα..Νομίζω ότι είχε πολλά να πει..Γι' αυτό κι άλλαζε η έντασή της συχνά..Κάπου ήθελε κι αυτή να ξεσπάσει..Να πει τα παράπονά της για να βγουν από μέσα της..Μόνο εμείς οι άνθρωποι νομίζεις ότι έχουμε παράπονα;Μόνο εμείς νομίζεις ότι έχουμε δικαίωμα να ξεσπάσουμε; Κι εμείς έχουμε τους φίλους μας να μας ακούσουν. Η βροχή ποιον έχει; Και μάλλον δεν της αρέσει ο χειμώνας.Αυτό έχω καταλάβει..Την άνοιξη πέφτει πιο ήρεμη, πιο γαλήνια, είναι σχεδόν λυτρωτική..Το καλοκαίρι σχεδόν μας κάνει νάζια για να μας επισκεφτεί..Και σαν γνήσιο θηλυκό που είναι κολακεύεται κάθε φορά που την ευγνωμονούμε γιατί μας δρόσισε..Αλλά το χειμώνα μας παραπονιέται για τα καλά..Γιατί τότε είναι δεδομένο ότι θα έρθει..Κι όλοι γκρινιάζουμε γιατί δεν μπορούμε και τις μεγάλες δόσεις.Λίγη και καλή, έτσι για να μας λείψει περισσότερο. Γιατί όμως είναι τόσο άγρια το χειμώνα; Τι της λείπει; Νιώθει κι αυτή μοναξιά κι έρχεται να μας κάνει παρέα με το έτσι θέλω.. Σαν τα παιδάκια που δε τα παίζουν στο σχολείο κι αυτά δείχνουν την άσχημη πλευρά τους..Καλύτερα να με φοβούνται σκέφτονται..Ίσως κι η βροχή τα ίδια να λέει..Γιατί είναι προτιμότερο να αισθάνονται φόβο για μένα παρά να μην αισθάνονται τίποτα απολύτως..

Η βροχή είναι ακόμη καλύτερη παρέα όταν ταιριάζουν τα συναισθήματα σου με τα δικά της..Νιώθεις έτσι πως δεν είσαι μόνος, πως ίσως να μην έχει τον τρόπο να σε βοηθήσει αλλά έχει τον δικό της τρόπο να σου κρατάει συντροφιά..Μέχρι να ξημερώσει; Μέχρι να νυχτώσει; Μέχρι να πεισμώσεις και να θελήσεις να δεις το ουράνιο τόξο επιβάλλοντάς το εσύ αυτή τη φορά..

Μίλα μου με στίχους #7

Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
 αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·

όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,

ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,

ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου

τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν

σ' όποιο θέμα κι αν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω..

Μίλα μου με στίχους #6

"Σε κάθε κίνησή σου υποφέρω..Νόμιζα πως σε ήξερα μα δεν σε ξέρω.."

Η ανατριχίλα που με διαπερνά ακούγοντας αυτό το τραγούδι ξεκινάει ήδη από την εισαγωγή του..Ένα τραγούδι ερωτικό, που η κάθε του νότα νομίζεις ότι ξετυλίγει μια ερωτική ιστορία..Θα μπορούσε να είναι η δική σου ερωτική ιστορία..Έντονοι στίχοι, με γεμίζουν εικόνες κάθε φορά που το ακούω..Όλοι έχουμε κάνει μια ερωτική εξομολόγηση..Κι έχουμε δεχτεί αντίστοιχα..

"Καίγομαι γλυκά στη φλόγα σου..Νιώθω σαν Θεός στο σώμα σου..
Γίνομαι καπνός που σε τυλίγει με ένα φιλί..και σε αγγίζει κάθε στιγμή.."

Πόσες φορές δεν έχεις ποθήσει κάποιον τόσο πολύ ώστε να πονάς και μόνο με τη σκέψη του..

"Η εικόνα σου σημάδι στο μυαλό μου..γεμίζει κάθε βράδυ το κενό μου.."

Γιατί είναι προτιμότερο να υποφέρεις από τον έρωτα για κάποιον παρά να μην αισθάνεσαι τίποτα κλεισμένος στο χρυσό κλουβί σου..

Μίλα μου με στίχους #5

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου

κι εγώ για το καλό μου

για κείνη πολεμώ

κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,

για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,

σχεδόν αγαπημένοι,

καθείς να κοιμηθεί

και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,

σαν τη στερνή την ώρα

που θα επιτεθεί.

Μίλα μου με στίχους #4

Ξημέρωμα Σαββάτου..Ακαδημίας και Βασιλίσσης Σοφίας..Μια τυχαία περιπλάνηση στο ραδιόφωνο κι ακούω γνωστές νότες..Είχα πολύ καιρό να το ακούσω το συγκεκριμένο κομμάτι και ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη..Πάνε 4-5 χρόνια από την πρώτη φορά που με μυήσανε στο άκουσμά του..Παραμένει εξαιρετικά αγαπημένο..

"And sometimes when the night is slow

The wretched and the meek

We gather up our heart and go

A thousand kisses deep.."

Μίλα μου με στίχους #3

Ενώ είπα ότι φέτος δεν θα πάρω καμία απόφαση βαρύγδουπη για το έτος που ξεκίνησε νομίζω ότι θα κάνω μία και μοναδική εξαίρεση..Αποφασίζω λοιπόν να χαμογελώ κόντρα σε όποια δυσκολία υπάρχει και με χαρά θα καλωσορίσω κι όποια άλλη θελήσει να με τιμήσει με την παρουσία της..Ξεκινάω μάχη ενάντια στη γκρίνια, τη μιζέρια και τα κατσουφιασμένα πρόσωπα! Γιατί η ζωή είναι μικρή και θέλω να την χαρώ αλλά και μεγάλη και θέλω να ανακαλύψω όσα περισσότερα γίνεται!!!
Ποιος θα μου κάνει παρέα;

"Εγώ θα τραγουδήσω, εγώ και θα χορέψω, εγώ σ' αυτό που ζούμε αντίθετα θα τρέξω..!"

Μίλα μου με στίχους #2

Καλή χρονιά!!!! Το 2012 ήρθε, χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες..
Τι πιο ωραίο από το ξεκινήσει η νέα χρονιά με όμορφες μελωδίες και όμορφες στιγμές..;
Οι ματιές συναντήθηκαν, χαμόγελα στόλισαν τα πρόσωπα και η νύχτα πήρε άλλη τροπή..
Είτε παραμείνατε άγνωστοι, είτε ανταλλάξατε ένα χαιρετισμό,το συναίσθημα παραμένει μοναδικά ανατριχιαστικό..Και η ανάμνηση εξαιρετικά έντονη..

"Happy accident"..?Perhaps.. 'Cause something in your smile was so exciting..