"Οι έρωτες καρδιά μου δεν πεθαίνουν.."

"Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται
μου 'πες κάποιο βράδυ με παράπονο θολό
οι έρωτες καρδιά μου δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται
για να μπορούν κρυφά να κοροϊδεύουν τον καιρό"

Είναι αλήθεια τόσο εύκολο να ξεχάσεις κάποιον μόνο και μόνο επειδή δεν βλέπεις τα μάτια του; Θα τολμήσω να διαφωνήσω..Πεθαίνει μόνο ότι αφήσουμε να χαθεί και να πεθάνει, κυρίως μέσα μας, στη ψυχούλα μας..

Πόσο όμως θα μπορείς να κοροιδεύεις τον καιρό; Πόσο θα μπορείς να αγνοείς αυτή την μικρή φωνούλα που κάθε τόσο σου μιλά και κάθε τόσο της λες να σωπάσει; Πώς να αγνοήσεις την αλήθεια που τόσο άσπλαχνα σου λέει "είμαι εδώ, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να με διώξεις.." Είναι σαν τα αρχεία στον υπολογιστή. Εσύ τα διαγράφεις κι αυτά παραμένουν στον κάδο μέχρι να τα αδειάσεις κι από εκεί και να χαθούν στα σκοτεινά μονοπάτια του ψηφιακού κόσμου..Πάντα θα υπάρχουν πίσω τα ίχνη τους..

Τώρα μιλάμε για ψηφιακά ίχνη.. Κάποτε, κι όχι καιρό πριν, τέτοιου είδους ίχνη κρυβόντουσαν σε διάφορα σημεία του σπιτιού σου. Πόσοι από μας δεν έχουν-είχαν-θα έχουν συρτάρια γεμάτα από αναμνήσεις; Όμορφες στιγμές αποτυπωμένες σε μια φωτογραφία, ένα αποξηραμένο τριαντάφυλλο ενθύμιο από το πρώτο ραντεβού, μια χορδή από μια κιθάρα που έσπασε πάνω στον οίστρο του δημιουργού του, καρτ-ποσταλ από μέρη που ονειρευόσουν να ταξιδέψεις  μαζί του..κάρτες από επετείους, γιορτές, γενέθλια με λόγια τόσο όμορφα που φαντάζουν και είναι μάλλον ψεύτικα πια..

Αναρωτιέσαι μετά αν όλα αυτά τα συναισθήματα και οι στιγμές όντως υπήρξαν.. Προσπαθείς να θυμηθείς την ένταση που ένιωθες στο πρώτο φιλί.. Τις πεταλούδες που στήνανε χορό κάθε μα κάθε φορά που επρόκειτο να συναντήσεις τον έρωτά σου.. Και τις θυμάσαι! Μην ντρέπεσαι να το παραδεχτείς.. Και χαζογελάς κάθε που τα θυμάσαι.. Δεν φύγανε οι αναμνήσεις.. Και καλά θα κάνεις να μην τις θυμώσεις και φύγουν γιατί μετά άντε να ξεκινήσεις πάλι από το μηδέν..

Γιατί όσα χρόνια και να περάσουν, ό,τι κι αν συμβεί οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή σου θα έχουν βάλει το λιθαράκι τους στο οικοδόμημα που λέγεται "ο εαυτός μου σήμερα".. Ακόμα κι αν στο συρτάρι σου δεν έχεις κάτι χειροπιαστό που να σου τους θυμίζουν.. εκεί προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κρατήσεις στο μυαλό σου τις λίγες μα πολύτιμες στιγμές που έζησες μαζί τους κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι..

Και θα χαμογελάς γιατί όλα αυτά είναι η προίκα σου.. Γιατί όλοι αφήσανε ένα σημάδι πάνω σου.. Όχι, δεν είναι κακό, μόνο καλό.. Ακόμα και τα άσχημα έχουν να μας μάθουν πολλά, περισσότερα από οποιαδήποτε χαρούμενη στιγμή.. Σαν τους πολεμιστές στη μάχη.. Πάλεψαν για να μείνουν ζωντανοί και το λάφυρό τους είναι το ανάγλυφο του κορμιού τους που δείχνει την προσπάθεια τους..

Σημασία έχει να προχωράς μπροστά! Η ζωή δεν είναι λεωφορείο να κάνει στάση και να σε περιμένει για το πότε θα ανέβεις.. Το τρενάκι του τρόμου σου είναι έτοιμο να πάρει την επόμενη απότομη στροφή και δεν θα σε ρωτήσει αν εσένα σου αρέσει.. Σου έχει βγάλει εισιτήριο διαρκείας και ναι, καλά το μάντεψες..δεν σε ρώτησε!!!

Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται;
Κοίτα το γαλάζιο της θάλασσας και θα δεις μέσα της αυτό που ψάχνεις.. Κοίτα το μαύρο του ουρανού την νύχτα και θα δεις δυο αστέρια να σου κρατάνε πορεία μέσα στο σκοτάδι.. Πιάσε τον μίτο στο κουβάρι σου και τύλιξέ τον στον προσωπικό σου λαβύρινθο.. Στην έξοδο κάποιος κρατάει την άλλη άκρη και σε περιμένει.. Και μην βιαστείς να λύσεις το αίνιγμα.. Μάζεψε όσα περισσότερα λάφυρα μπορείς.. Αυτά θα είναι τα όπλα σου στο επόμενο ταξίδι..