Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φωτογραφική μηχανή των γονιών μου. Μια μαύρη, μακρόστενη και το φιλμ με τις στάσεις. 36αρι απαραίτητα για να βγάλουμε όσες περισσότερες γίνεται. Απαραίτητο αξεσουάρ σε κάθε εκδρομή αλλά και σε κάθε οικογενειακή εκδήλωση!! Και ψάχναμε τις καλύτερες πόζες με τις αδερφές μου για να βγούμε όσο καλύτερες γίνεται!πότε με γκριμάτσες, πότε με χαμόγελα, πότε με νεύρα!! Και η τεχνολογία εξελίχτηκε..Εμφανίστηκαν πιο μοντέρνες φωτογραφικές μηχανές κι ο φωτογράφος μας πλούτιζε καθώς η μαμά μου μας ήθελε σε όλες τις πιθανές πόζες για να μας κορνιζάρει και να μας βλέπει, να καμαρώνει τα φυντάνια της!!! Μια συνήθεια που συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς παρόλο που φτάσαμε πλέον στην ψηφιακή φωτογραφία.πάντα υπάρχουν οι εκτυπωτές!!
Θυμάμαι επίσης ότι με κουράζανε λιγάκι όλες αυτές οι φωτογραφίες.. Όταν όμως τις ξανακοιτάω βλέπω τη ζωή μου και παύω να γκρινιάζω.. Βλέπω τη ζωή των ανθρώπων γύρω μου.. Μπορώ ακόμα να θυμηθώ τι είχε προηγηθεί πριν από κάθε φωτογραφία.. Τα γέλια, τις χαρές, τις λύπες.. Ξαναζώ στιγμές ξεχασμένες μα τόσο όμορφες!!! Βλέπω εικόνες που είναι αδύνατον να θυμάμαι..Μπορώ να δω πώς αλλάζουνε οι άνθρωποι με το πέρασμα των χρόνων..Τώρα πια κι εγώ έχω κολλήσει αυτή την συνήθεια. Μου αρέσει να αποθανατίζω στιγμές για να μπορώ μετά να τις κοιτάω και να λέω "αα!!!θυμάσαι εδώ πόσο όμορφα περάσαμε??" Μου αρέσει να γεμίζω το σπίτι μου με κορνίζες για να μπορώ να αισθάνομαι κοντά μου τους ανθρώπους που η καθημερινότητά μου μου στερεί..Ή που η ζωή μου έχει στερήσει.. Κι αν δεν έχω μαζί μου τη μηχανή φροντίζω να αποτυπώνω τη στιγμή στο μυαλό μου και στη καρδιά μου..
Μια εικόνα χίλιες λέξεις..και χίλια συναισθήματα θα συμπληρώσω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου