"..επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι.."
Οδυσσέας Ελύτης

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Δεν βρίσκω τίτλο..

Κάθεσαι ήσυχα κι ωραία, πίνεις το καφεδάκι σου, κάνεις τα ωραιότατα σχέδιά σου για το μέλλον και ξαφνικά, πιάνει μια καταιγίδα και προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται.. Μια καταιγίδα που φεύγει με την ίδια ορμή που ήρθε.. Και περνάνε οι μέρες της καταιγίδας κι αρχίζει σιγά σιγά το τοπίο να μην είναι τόσο θολό..
Αναρωτιέσαι τι πραγματικά συνέβη και κυρίως γιατί συνέβη.. Γιατί πρέπει να δώσεις μια εξήγηση ώστε να πάψει ο θυμός και η θλίψη μέσα σου και να αποδεχτείς την κατάσταση που μόλις έζησες..Γιατί τα συναισθήματα σε συνεπαίρνουν κάποιες στιγμές και πας να το παίξεις θύμα αλλά πάντα θυμάσαι ότι δεν πρέπει για κανένα λόγο να είσαι θύμα..
Και κοιτάς γύρω σου.. Βλέπεις ανθρώπους χαμογελαστούς..Διόρθωση! Βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους χαμογελαστούς..Μόλις έχουν κλείσει τις ομπρέλες που κρατούσαν για να σε προστατέψουν από την καταιγίδα..Είναι βέβαια πάντα σε ετοιμότητα, προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα..Και χαμογελάς! Γιατί νιώθεις αβοήθητος αν δεν είναι γύρω σου..Και η δύναμη που σου δίνουν είναι ικανή να μετακινήσει βουνά..

Οικογένεια..Δεν είναι απλά μια λέξη που σημαίνει κάποια άτομα που τους ενώνει ένα όνομα, ένα κοινό παρελθόν, μια κοινή στέγη ίσως..όχι..
Οικογένεια είναι ένας δεσμός που την συνδέει άδολη αγάπη, προσφορά άνευ όρων και στήριξη εκεί που όλα γύρω σου γκρεμίζονται..
Οικογένεια που σου δίνει το χέρι της σε όλα..Στα εύκολα στο κρατάει για να κάνετε την βόλτα πιασμένοι, στα δύσκολα στο δίνει για να σε βοηθήσει να στηριχτείς και να σηκωθείς ξανά..
Οικογένεια που σου κρατάει συντροφιά μέχρι το ξημέρωμα από το τηλέφωνο γιατί έτσι, απόψε έχεις μοναξιές..
Οικογένεια που κλαίει με την χαρά σου και το εννοεί..
Οικογένεια που δεν νιώθει να της χρωστάς το ευχαριστώ αλλά εσύ νιώθεις ότι τους χρωστάς όλο τον κόσμο..

Σε κάνει πολύ δυνατό άνθρωπο να ξέρεις πώς ό,τι μα ό,τι κι αν σου συμβεί δεν είσαι μόνος ούτε για στιγμή! Ναι, τότε μπορείς να πάρεις βαθιά ανάσα, να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες..

Τώρα μου κρατάνε καπέλα για να μην με κάψει ο τόσο δυνατός ήλιος που ξαναβγήκε..:))



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου