Κάποτε γράφαμε στα λευκώματα του σχολείου διάφορα στιχάκια για τη φιλία, στιχάκια που φυσικά δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι τη στιγμή που τα γράφαμε εννοούσαμε την κάθε λέξη, άσχετα αν μερικοί από μας δεν είχαμε ιδέα τι σημαίνει αληθινή φιλία. Είχαμε παρέες, μεγαλύτερες-μικρότερες, μοιραζόμασταν τις ανησυχίες μας αλλά στην ουσία δεν είχαμε αληθινούς φίλους.. Και ξαφνικά έρχεται η στιγμή, πολλά χρόνια μετά, να γνωρίζεις ανθρώπους που ξέρουν για σένα, πριν από σενα, αυτό που θα σκεφτείς και θα σε νιώσουν πραγματικά..που θα γελάσουν στη δυστυχία σου για να σε κάνουν να την λησμονήσεις και που θα κλάψουν από συγκίνηση και ειλικρίνεια συναισθημάτων στην χαρά σου για να σου δείξoυν ότι η χαρά σου είναι και δική τους!!
Άνθρωποι που θα τους βασανίσεις ανελέητα με πράγματα που μοιάζουν χαζά αλλά αυτοί θα είναι εκεί κάθε φορά για να τα ακούσουν και να σε βάλουν στη θέση σου κάποια στιγμή γιατί έτσι θα σε προφυλάξουν..Που θα σου στείλουν ένα τραγούδι γιατί ξέρουν ότι σου αρέσει!!! Που θα σε "πιέζουν" να τους πεις ένα τραγούδι κι εσύ θα το πεις γιατί γουστάρεις τη καζούρα που θα ακολουθήσει.. Που θα βρεθείτε ξημερώματα στη θάλασσα να την κοιτάτε εξαντλημένοι μα τόσο ήσυχοι..
Ψυχούλες που ξέρεις ότι θα είναι πάντα εκεί, όποια στιγμή κι αν χρειαστείς την παρουσία τους..είτε είναι μακριά είτε είναι κοντά..θα βρουν τον τρόπο να σταθούν δίπλα σου..
Θα 'μαι στο πλάι σας κι ας ματώσω..
:)
ΑπάντησηΔιαγραφή