όλα κάποτε τελειώνουν..και τα καλά και τα άσχημα και τα αδιάφορα..και τελικά καταλαβαίνεις ότι μεγαλύτερη σημασία και πλάκα είχε το ταξίδι κι όχι ο προορισμός.άσε που δεν ξέρεις αν σου αρέσει που όντως τελείωσε..χάνεις και πάλι ένα σημείο αναφοράς, δεν είσαι πλέον μέλος μιας ομάδας, λες ότι υπήρξες μέλος αυτής της ομάδας.
γιατί να μας καθορίζει πάντα κάτι; προς τι όλοι αυτοί οι βαρύγδουποι τίτλοι που κάνουν χαρούμενους μόνο τους γονείς γιατί έβγαλαν σωστά παιδιά στη κοινωνία; ναι εντάξει κι εσύ νιώθεις μια ικανοποίηση ότι το κατάφερες κι αυτό! και μετά τι; ψάχνεις τον επόμενο στόχο, το επόμενο όνειρο να κυνηγήσεις. γιατί χωρίς όνειρα η ζωή είναι σχετικά άδεια δεν βρίσκεις;
μήπως πάλι είναι κουραστικό να προσπαθείς μονίμως να πετύχεις κάτι; δεν έχει αξία το να απολαμβάνεις τους κόπους σου, με όποιον τρόπο σε εκφράζει καλύτερα; μόνος; με παρέα; ψηφίζω τη παρέα.όχι, ο εαυτός σου δεν λογίζεται σε αυτή τη περίπτωση για παρέα. είναι σαν να ανεβάζεις το σούπερ ψαγμένο κομμάτι στο Fb και να κάνεις Like στον εαυτό σου, tragique..
κι αν δεν σου κάνει κανένας Like; τζάμπα το ψάξιμο, τζάμπα η προσπάθεια; και τώρα με ποιον θα το πιεις αυτό το ρημάδι το μπουκάλι κρασί για να γιορτάσεις;
και η γη συνεχίζει να γυρίζει, πλήρως αδιάφορη για το βαρύτατο προσωπικό σου δράμα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου