Τα παιδικά μου καλοκαίρια έχουν άρωμα βουνού κυρίως.. Αρχές Ιουλίου μαζεύαμε οτιδήποτε θα μπορούσε να μας φανεί χρήσιμο για τους επόμενους δύο μήνες και πηγαίναμε στο χωριό της μαμάς, βλέπε Μελισσουργοί.. Με τη γιαγιά και τον παππού φυσικά!! Το χωριό ορεινό, σκέψου ότι το βράδυ χωρίς μακρυμάνικο δεν στέκεσαι για κανένα λόγο.. Το σπίτι ήταν στο τέρμα του δρόμου, το ποτάμι ήταν το νανούρισμα το βραδινό.. Τα πρωινά τα χαρακτήριζε το ζυμωτό ψωμί της γιαγιάς με τυρί και ατελείωτο παιχνίδι με τις αδερφές μου. Έβλεπες το βουνό και ραχάτιαζες..Απαραίτητα μεσημεριανός ύπνος, για να ισιώσει λιγάκι και η γιαγιά και το απόγευμα ήταν η καθιερωμένη έξοδος. Προορισμός η μεγάλη αλάνα του χωριού, η Παναγιά, που έχει πάρει το όνομά της από τη εκκλησία που βρίσκεται εκεί. Κάποτε μαζευόμασταν ικανοποιητικός αριθμός παιδιών και παίζαμε. Παιχνίδια στο χορτάρι, δεν ξέραμε τότε από τεχνολογία. Μήλα, κυνηγητό, κρυφτό.
Το μεγάλο γεγονός του χωριού ήταν το πανηγύρι στις 15 Αυγούστου. Σημαντική μέρα για όλους κι εξαιρετικά επίσημη. Όλες οι οικογένειες μαζεμένες από το μεσημέρι γύρω από το γιορτινό τραπέζι κι εμείς να ανυπομονούμε να βάλουμε τα καλά μας για να πάμε στο διπλοκάγκελο.
"Τώρα κι ο ήλιος έγειρε κι ο σταυραετός κουρνιάζει.."
Άντρες, γυναίκες πιασμένοι αγκαζέ να διατηρούν έναν χορό βγαλμένο από μια άλλη εποχή..
"Μπαϊραχτάρη του χορού κάμε διπλοκάγκελο, είμαι ξένος και θα ιδώ και θα πάω να μολογώ.."
Κι αρχίζει ο μπαϊραχτάρης να γυρνάει το χορό. Και βλέπουνε οι νέοι τα κορίτσια και φλερτάρουν.. Παλιότερα αυτή η μέρα ήταν η ευκαιρία να ιδωθούν οι νέοι..Και δώστου μετά τα αρραβωνιάσματα!!
Και πάλι σιάζει ο χορός κι αρχίζει το κλαρίνο να παίζει τους γνώριμους μας σκοπούς με φόντο τα περήφανα Τζουμέρκα..
Πάντα φεύγαμε από το χωριό όσο πιο αργά μπορούσαμε.. Και κάθε που ήταν να φύγουμε ο παππούς σημείωνε το ύψος μας σε ένα τοίχο ώστε του χρόνου που θα ξαναπάμε να δούμε πόσο ψηλώσαμε!!! Κι η γιαγιά να μας φορτώνει πατάτες από τον κήπο, που τις είχαμε βγάλει εμείς με τα χεράκια μας!!
Γι' αυτό κάθε φορά που ακούω κλαρίνο με πιάνει το παράπονο που είμαι μακριά..Γιατί μου θυμίζει τον τόπο μου και κάποια χρόνια που δεν γυρνάνε πίσω..Κι αισθάνομαι τόσο τυχερή που τα έζησα..
Το μεγάλο γεγονός του χωριού ήταν το πανηγύρι στις 15 Αυγούστου. Σημαντική μέρα για όλους κι εξαιρετικά επίσημη. Όλες οι οικογένειες μαζεμένες από το μεσημέρι γύρω από το γιορτινό τραπέζι κι εμείς να ανυπομονούμε να βάλουμε τα καλά μας για να πάμε στο διπλοκάγκελο.
"Τώρα κι ο ήλιος έγειρε κι ο σταυραετός κουρνιάζει.."
Άντρες, γυναίκες πιασμένοι αγκαζέ να διατηρούν έναν χορό βγαλμένο από μια άλλη εποχή..
"Μπαϊραχτάρη του χορού κάμε διπλοκάγκελο, είμαι ξένος και θα ιδώ και θα πάω να μολογώ.."
Κι αρχίζει ο μπαϊραχτάρης να γυρνάει το χορό. Και βλέπουνε οι νέοι τα κορίτσια και φλερτάρουν.. Παλιότερα αυτή η μέρα ήταν η ευκαιρία να ιδωθούν οι νέοι..Και δώστου μετά τα αρραβωνιάσματα!!
Και πάλι σιάζει ο χορός κι αρχίζει το κλαρίνο να παίζει τους γνώριμους μας σκοπούς με φόντο τα περήφανα Τζουμέρκα..
Πάντα φεύγαμε από το χωριό όσο πιο αργά μπορούσαμε.. Και κάθε που ήταν να φύγουμε ο παππούς σημείωνε το ύψος μας σε ένα τοίχο ώστε του χρόνου που θα ξαναπάμε να δούμε πόσο ψηλώσαμε!!! Κι η γιαγιά να μας φορτώνει πατάτες από τον κήπο, που τις είχαμε βγάλει εμείς με τα χεράκια μας!!
Γι' αυτό κάθε φορά που ακούω κλαρίνο με πιάνει το παράπονο που είμαι μακριά..Γιατί μου θυμίζει τον τόπο μου και κάποια χρόνια που δεν γυρνάνε πίσω..Κι αισθάνομαι τόσο τυχερή που τα έζησα..
Κι εμένα με πιάνει μια στεναχώρια όταν ακούω κλαρίνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦταίνε οι παιδικές αναμνήσεις φαίνεται.